Bugüne dek “Çocuklar geleceğimizdir” söylemiyle yaşadık. Ama o gelecek bir türlü gelemedi. Gelemeyince de biz erteledikçe erteledik. Zaten ertelemeyi çok severiz. Ben kendi adıma söyleyeyim, ertelemeyi çok severim. Ne denli tez canlı olsam da bugünün işini yarına bırakmak en büyük kusurumdur. Bu alışkanlık yaygın olduğundan mıdır, yoksa tembelliğimizden mi bilinmez, en çok ertelediğimiz konu çocuklarımızdır. Gelin vazgeçelim bu gelecek olayından ve çocuklarımız, bugünümüz olsun. Artık sıra onlara da gelsin.
Erguvan zamanı şimdi. Bilmem dikkatinizi çekti mi? Erguvan diğer ağaçlar gibi tek renk çiçek açmaz. Hemen hemen bütün renkleri bir çiçeğinin içinde barındırır. Erguvan çiçeğine “mor” demek gelir içimden, ama mor değil. Pembe desen değil, içinde moru, pembesi, beyazı, kırmızısı v.b. renkleriyle kendine has bir ağaçtır.
Haziran ayının 30. günü Emekli Günü’ymüş. Benim yeni haberim oldu. Genelde emeklilerin de haberinin olduğunu sanmıyorum. Ama yine de sağ olsunlar emeklileri de düşünmüşler, “Herkesin günü var, haydi sizin de olsun” demişler. Bu lütuf emeklileri çok sevindirmiştir umarım!
Dirmil’de yaşarken kendime bahçeli bir ev yapmıştım. Planı- programı bana aitti. Bahçesi oldukça geniş, içinde her türlü diyebileceğim çiçek ve ağaç vardı. Dirmillilere evlerinin önünü çiçeklendirmeyi öğretmiştim (Bunu onlar söyledi bana). Bahçeme bir de fıstık çamı diktim. O sırada oradan geçmekte olan bir ormancı “Yanına bir daha dikmezsen meyve vermez” dedi.
Sel suya karışmış bir yağmurdan sonra, gökkuşağından bahsetmek ferahlatır diye düşündüm. Bilirsiniz, yağmur damlaları, güneşin yedi rengini alır da gökyüzünün beline kuşatıverir. Seyrine doyamayız, çocuklar altından geçmeye çalışır, masalları yaşamlarına taşımak için. Hafta sonu işte böylesi bir gökkuşağındaydım.
Antalya’ya yaz geldi. Her zaman olduğu gibi, bir günde kıştan yaza geçiverdik ve güneşi gördük. Bu yıl kışı kış gibi yaşadık, umarım yazı da çok yakıcı yaşamayız.
Üç cemre olduğu sanılır, ama dörttür aslında, ilk cemre kadınların yüreğine düşer. Bahar onun için gelir, çiçekler onun için açar, kuşlar o yüzden öter, bülbül o nedenle güle sevdalanır. Dünya bundan habersiz, kadını aşağılamayı sürdürür. O yüzden hiçbir işte doğru dürüst başarı sağlanamaz. Barış o nedenle hep kapıda bekler de zile basmaz. Bekler, bekler ki, kadının değeri biline. Çünkü dünyayı kadınlar döndürür.
Antalya’nın en güzel zamanı Haziran ayı. Güneş çok yakıcı değil, geceler oldukça ılık, deniz serin, ama üşütmez. Kısaca Antalya’nın tadı haziranda çıkarılır. Bahar yeşilliği henüz terk etmemiştir. Çiçeklerin en bol zamanıdır. Yani baharın sonunu yaşarız Antalya’da. Bunun farkında olanlar tatil için haziranı tercih ederler.
Başlığı görünce şaşırmış olmalısınız. Hafta sonu ben de sizin gibi şaşırdım. Kent dışında bir işim çıkmıştı. Antalya, Fethiye Yolunda ilginç bir kazaya tanık olduk. Dirmil Makası denen kavşakta bir kamyon, otomobile çarptı. Otomobilin motoru sürücünün kucağına gelecek denli içeri girince, sürücü ve karısı arabaya sıkıştı. Arkadaki bebek sağlam kurtuldu, anne- baba sıkışmış durumda kurtarıcı bekliyor. Biz, hemen durduk ve ambulans çağırdık. Bu arada kazanın olduğu yere yakın bir yerleşke dikkatimizi çekiverdi. Bekçiler Köyü. Hemen oraya yollandık ki, ambulans çabuk gelsin diye. Aldığımız yanıt ilginçti. “Ambulans, Cumartesi, Pazar günleri çalışmaz.”
Bizim en doğru tarihimiz, türkülerimiz, ağıtlarımız, oyunlarımızdır. Toplumun bütün yaşamını ortaya seriverir. Örneğin kadın tarihi, çok fazla araştırmanıza gerek kalmaz, ağıtlara bakınca anlaşılır her yaşanılan. Türküleri anlayınca toplumun ne yaşadığını da anlarız. Oyunlar da öyle. Hem zamana tanıklık eder, hem de toplum sorunlarını ortaya döküverir.
