Emektar haritamı alıp arabaya atlıyorum, bugüne kadar sadece fotoğraflarda gördüğüm Küre Dağları beni çağırıyor. Bu 37 bin hektarlık (sadece milli park) büyük alanı karış karış dolaşmak istiyorum. Güneşin sol kolumu kavurmasına aldırmadan araba kullanıyorum.
Geçtiğim her kilometre ‘korumada öncelikli’ alan. Tüm insanlık için yaşadığımız her alan korumada öncelikli olmamalı mı? Bu yüzden daha yavaş daha içime sindirerek kat ediyorum yolları ve sürekli durmak zorunda kalıyorum, iniyorum ve doğayı izliyorum, fotoğraflıyorum, dinliyorum…
Yunusların eşsiz doğaya eşlik ettiği İnebolu sahilinde bir çay içtikten sonra Küre’ye doğru yol alıyorum. 27 kilometrelik tırmanıştan sonra Küre İlçesi tepesinde kızıl bir saray gibi duran bakır madeniyle çıkıyor karşıma. Ağlı-Azdavay-Pınarbaşı’na geldiğimde yol üzerinde gördüğüm güzellikler; yapıları bozulmamış eski ahşap evler, yaşanılabilir, camlarından Kastamonu işi perdeler sarkıyor, tertemiz sokakları, köy kahveleri, merakla fakat nasıl yardımcı olabilirim merakıyla bakan insanlar, camlarında satılık arsa, bahçeli müstakil ev ilanları… Belki bir gün…
Pınarbaşı’ndan Ilıca Şelalesi’ne sapıyorum. Yol boyunca Valla Kanyonu bana pozlar veriyor. Kanyon geçişini yakın zamanda yapmayı planlıyorum. Bütün güler yüzlülüğü ile Ilıca Park beni misafir ediyor. İşletme çok sıcak, bazen düşünüyorum; burada yaşayan insanlar onların güzelliklerini görebilen, oralara gidip bu hayatı merak ettiğimiz için, onlara değer verdiğimiz için bize ayrı bir gülümsüyorlar. Ilıca Şelalesi’nin başlangıç parkuru Ilıca Köyü. Arabayı burada bırakıp yürüyorum, dar, kelebeklerin eşlik ettiği patikadan, köyden uzaklaştıkça şelalenin sesi çoğalıyor ve en sonunda o büyülü güzellik. Büyük kayaların üzerinden tırmanarak şelalenin döküldüğü, adeta havuzu andıran yere geliyorum. Tropikal bir ormanın içinde ve her an bir yerli ile karşılaşabilirim (yani aynı filmlerdeki gibi). Bu güzellikleri yusufçuklar ve kelebekler süslüyor. Bakakalıyorum. Ne kadar tehlikeli yazsa da giriyorum suya, ruhunu hissediyorum, evet gerçek! Bilmem hissettiklerimi daha nasıl ifade edeyim?
Dönüş yoluna, köyde yediğim enfes mantarlı gözlemeden sonra ancak çıkabiliyorum. Mantarlar tabi ki bu dağlardan. Dönüşten hiç hoşlanmıyorum.
Yürüyüş grubum KADOSK ile bu cennet yerleri daha geniş zamanda tam anlamıyla keşfetmek ümidiyle…
Metin ve fotoğraflar: Ebru Baydar
28.12.2010