Odaya döndüğümde koridordan geçerken yatakların üzerine oturmuş gitar çalan bir gruba denk geldim. Kimi söyleyerek kimi dinleyerek çalanlara eşlik ediyordu. Müziğin tınıları ortamı ısıtmış, yumuşatmış, sihirli bir değnek gibi her birimizin ruhuna dokunmuştu. Neşeli bir şarkı, o anda onu duyduğumuz anda, dünyadaki tüm ağır duygulara inat, bilmediğimiz bir şeye duyduğumuz özlemin verdiği hüzne inat, ayrılıklara, ayrımlara, savaşlara inat kendi hikâyesini anlatıyordu. Yollarda enstrümanlarıyla dolaşan insanlar geldi gözümün önüne. Doğruydu. Müziğin yoldaşlığı yadsınamaz bir biçimde ruhsal yardımcıydı. Müzik olmalıydı…
