Sakin ve mutlu gülüşlerle kafa tutuşum, dudaklarımı, belki suçlulukla ısırışım, gözlerimin bazen bir şeyler saklayışı, sen aklıma geldiğinden sebep…
Martıların çığlıklarıyla çocuklaşıp, kırlangıçların yuvalarına saklanışım da… Koşarak kanatlanışım, limitsiz kahkahalarım da öyle. Sazlar, sözler gibi çağlayışım ve sonra suskunlara yoldaşlığım da, senden sebep…
Okyanusların köpüğünden doğup, zirvelerin karlarında eriyişim, uçurum diplerinden dönüşlerim, dik yamaçlardan atlayışım da… Zümrüd-ü Anka gibi yana döne kül oluşum ve yeniden doğuşum da senden…
Her gün sıfırdan başlayıp, yeni günde tekrar doğuşum, deniz olup, fidanlarla bulutlara uçuşum, Hallac-ı Mansur’un parçalanan bedeniyle vücut buluşum, Yunus’la çile dolduruşum, senden sebep…
Çocuk gözlerimdeki neşede, yaş almayan ruhumda, yalnız gezen yıldızların ışıltısında, sessiz çığlıkların yankısında, içmeden sarhoşluğumda, suçlu ben miyim hep?
Ey ÖZGÜRLÜK
Senden sebep…
Deniz Can
11.5.2015