Develerle yürümek çok güzel. Onların yanında yürümediğimde adımların hızlandığını, gereksiz yere hızlandığını görüyorum. Hemen fark edip yanlarına geri dönüyorum. Adımlarını izliyorum. Hızlı yürürlerken bile bir yavaşlık var. Her bacaklarını kaldırışlarında bir ahenk var, her yere dokunuşlarında. Onlarla yürümek insanı rahatlatıyor. Pervin Ana’nın lafı kulaklarımdan gitmiyor; “develerin önünde yollar katlanarak azalır.”