Bazen öyle anlar yaşıyorum ki, o kareyi dondurmak ve sonsuza kadar saklamak istiyorum…
Mesela metroda yürüyorum, yorgunum. Eve varmak için hızlı yürüyorum. Derken metroda müzik çalanların sesi geliyor kulağıma… Bildik bir şey çalıyorlar… Kendimi onlarla beraber söyler buluyorum. Cüzdanımı açıyorum, bozuk para atıcam çocuklara… Belki bir çay içecekler o parayla… İşte parayı atarken, çalgıcıyla göz göze geldiğimiz o an… Ben hafif utangaç, o hafif müteşekkir… İşte o an donup kalsın istiyorum…