Yeni yerler görecek ve keşfedecektim. Plana göre, sabah namazı vakti kalkacak, saat 04.30 sularında yola koyulacaktık. Sadece 3 kişiydik. Ben (yani Alişan Hayırlı, nam-ı diğer Balkanların ve Ortadoğu’nun en büyük gazetecisi. Şimdilerde gezgincisi) yeğenim Alpay ve Çelikhanlı, yöreyi çok iyi bilen, bülbül gibi Kürtçe şakıyan Kazım Doğan…
Öyle de yaptık. Saat 04.50’yi gösterdiğinde biz Gündüzbey Pınarbaşı Mevkii’ne varmıştık. Yolumuz üzerindeki Sarsı Köyü’ne misafir olacaktık. Ev sahibi Remzi Kılıç’a telefon açtım: “Remzi ağa, çay suyunu koy, 1 saate kadar oradayız inşallah”
Gündüzbey Pınarbaşı (içme suyu tesislerinin bulunduğu yerden) sol tarafa, Çelikhan yoluna saptık. Kozluk Köyü sağ kolumuz üzerinde, dağlarında altında kaldı. Bundan sonrası benim için ilk defa ayak basacağım yerlerdi. Arabanın arkasında seyahat ederken, ben de iç âlemde başka bir yolculuk yapıyordum.
‘Işkın’ toplamaya gitmek. Küçükken, mahalle aralarında satıcının tezgâhında gördüğüm, bizim için muzdan daha değerli, çocukluğumuzun unutulmaz tatlarından birisi olan ışkını toplamaya gitmek…
Yüksek yüksek tepelerin, ulaşılması zor, geçit vermez dağların zirvelerinde yetişen ışkınları toplamaya gitmek…
Işkın yemek bir ayrıcalıktı, herkese nasip olmazdı. Işkın mevsimini adeta iple çekerdik. Tuza batırır yerdik. Şeyh Osman dedem, torunları arasında en çok beni sevdiği için bana 100 kuruş verir, ‘Selim, hadi git istediğin kadar ışkın al’ derdi.
Şimdi tadı hayallerimde kalan ışkını yerinde görecek, yerinde toplayacak, yerinde yiyecektim. Bir ışkın aldı götürdü beni çocukluğuma…
Sabahın erken saatlerinde, beyaz bir arabanın içinde 3 kişi Porga’ya doğru yol alıyordu. Ancak bu arabanın içindeki bir yolcu başka bir âleme doğru yolculuk yapıyordu. Yolculuk içinde yolculuk…
Rahmetli dedemi, bibimgili, mahallemizi, küçük dünyamı düşündüm. Geriye, çooook geriye gidip anıları tekrar yaşadım. Işkıncının “Haydi ışkın geldi” diye bağırışı hala kulaklarımda çınlıyordu. Tam yine gidip ışkın alacaktım ki, Alpay’ın sesi beni daldığım hayalimden uyandırdı: “Dayı bak burası Bürücek Yaylası, burada arıcılar kovanlarını getirirler”. Bürücek Yaylası da çok duyduğum yerlerden biriydi. Gündüzbey Pınarbaşı yolunun 20 kilometre ilerisinde, güneydoğusuna düşen bir yerdi.
Zirve bir yerdi ve Malatya merkez sisler içerisinde görünüyordu. Buz gibi akan bir pınar suyu, etrafta geçen yıldan kalan çadır izleri vardı. Henüz kimsecikler gelmemişti. 15 güne kalmaz, çevre köylerden gelecekler ve yaz boyu burada hayvanlarını otlatacaklar ve arı kovanlarını yerleştirecekler.
Yaklaşık 10 kilometre sonra Sarsı Köyü bizi karşıladı. Arabayı sağa çekip uzaktan seyretmeye başladık. Sabah güneşi henüz doğmuş, güneş ışıkları 12 haneli köyü aydınlatıyordu. Göz alıcı bir vadinin yamacında kurulmuş, kartalları bile kıskandıran gururlu bir bakışı vardı köyün… Sarp bir yamacın üzerinde adeta dağlara meydan okuyordu.
Aydınlığın müjdecisi, horoz sesleri bize kadar ulaşıyordu. Kokusu, havası, güneşi, yeşili, hayvanı, ağaçları, dağları, taşları, çiçekleri, böcekleriyle sanki eşsiz bir tablo gibi karşımızda duruyordu Sarsı Köyü… Şimdi doya doya seyrettiğimiz bu muhteşem köy, sanki ünlü ressam Claude Monet’in fırçasından çıkmış gibiydi.
Bakmaya doyamazsınız bu köyü… Seyretmeye kıyamazsınız… Sanırsınız ki güzelliği eksilecek. Tam bir ziyafet… Kokusu burnunuza, güzelliği gözlerinize, havası ciğerinize, su ve horoz sesleri kulağınıza ziyafet çekiyor. Eğer kaptanımız, ot uzmanı, ışkın delisi şoförümüz Kazım Doğan, “Haydi Alişan abi, geç kaldık” demese inanın, günlerce oracıkta oturup seyrederdim bu muhteşem köyü… Zararı yok, şimdi uzaktan seyrettiğimiz bu güzelliğin içine dalacaktık.
Traktör üzerinde 19 yaşındaki bir genç bizi karşıladı. Muhtemelen bu genç, Remzi (Ramazan) Kılıç’ın oğluydu. Köyün korucusu, ağası ve muhtarı Remzi Kılıç, araç sesini duymuş olacaktı dışarı çıktı ve bizi karşıladı. Sanki 40 yıllık arkadaşım gibi sarıldım. Hâlbuki sadece 1–2 telefon görüşmesi yapmıştık, hepsi o kadar. Bu defa köyün içinden vadiyi ve karşı dağları seyrettik. Sanki Gündezbey’e bağlı Sarsı Köyü’nde değil de, kendinizi cennete bağlı bir irem bağında hissediyorsunuz.
Kur’an da tarif edilen cennet de böyle bir şey miydi acaba?
Hemen evin altındaki hayvan barınaklarında bulunan gıdiklerin (keçi yavruları), kuzuların, danaların sesleri birbirine karışıyordu. Güneşin uyanması (doğması) ile birlikte aslında tabiatta her şey de uyanmış. Hayvanlar, ağaçlar, sular, canlı cansız her şey uyanmış. Uyanmayan tek varlık insan… Tabii ki, sabahın saat 06.00’sında bizi evlerine misafir eden Remzi Kılıç ailesi hariç…
Evin içinde hummalı bir çalışmanın olduğunu tahmin edebiliyordum. Ocaklar yanmış, evin çileli kadınları ve kızları hamuru çoktan yoğurmuştu. Birazdan, villalara bile değişmeyeceğim, o güzelim evin, 〠浣〠瑰㸢ﱂﱴﱧ潤慬琿洿欠棢攠政汫ⱥ欠棢㬲 6 tContentID
tCategoryID
ClassID 㿿 Priority
Header 㿿 Spot 㿿 SpotImage 㿿 SpotFlash 㿿 SpotVideo 㿿 SpotMusic 㿿 Content 㿿 MemberOnly
Labels 㿿 PostFile 㿿 PostTarget
㿿 CreateDate
] CreateUser
EditDate ] EditUser
StartDate ] EndDate ] tSiteID
tLanguageID
Approval R1 㿿 R2 㿿 R3 㿿 R4 㿿 R5 㿿 R6 㿿 R7 㿿 R8 㿿 R9 㿿 R10 㿿 R11 㿿 R12 㿿 R13 㿿 R14 㿿 R15 㿿 R16 㿿 R17 㿿 R18 㿿 R19 㿿 R20 㿿 R21 㿿 R22 㿿 R23 㿿 R24 㿿 R25 㿿 R26 㿿 R27 㿿 R28 㿿 R29 㿿 R30 㿿 ࿓ 좌좌 ă ࿐ ༺ 穐ˢ秨ˢ禀ˢ礘ˢ碰ˢ付ˢ买ˢ丈ˢ䶠ˢ䴸ˢ䳐ˢ掐ˢ揸ˢ摠ˢ擈ˢ攰ˢ侨ˢ激ˢ瀨ˢ炐ˢ烸ˢ葸ˢ蕈ˢ薰ˢ蘘ˢ蚀ˢ蛨ˢ蝐ˢ螸ˢ蠠ˢ袈ˢ裰ˢ襘ˢ觀ˢ訨ˢ誐ˢ諸ˢ譠ˢ诈ˢ谰ˢ貘ˢ贀ˢ赨ˢ跐ˢ踸ˢ躠ˢ輈ˢ轰ˢ还ˢ遀ˢ邨ˢ鄐ˢ酸ˢ釠ˢ鉈ˢ銰ˢ錘ˢ鎀ˢ鏨ˢ鑐ˢ钸ˢ锠ˢ閈ˢ闰ˢ陘ˢ雀ˢ霨ˢ鞐ˢ韸ˢ鬰ͭ鳐ͭ飈ˢ鸈ͭ鹰ͭ默ͭ齀ͭ龨ͭꀐͭꈘͭꊀͭꋨͭꍐͭꎸͭꐠͭꒈͭꓰͭꕘͭꗀͭ꘨ͭꚐͭͭꝠͭꟈͭ꠰ͭꢘͭ꤀ͭ걐͵겸͵괠͵궈͵귰͵깘͵꿸͵끠͵냈͵눀͵댸͵뎠͵됈͵둰͵듘͵땀͵떨͵또͵뙸͵뛠͵띈͵랰͵렘͵뢀͵루͵륐͵릸͵므͵밨͵벐͵본͵뵠͵뷈͵븰͵뺘͵뼀͵뽨͵뿐͵쀸͵삠͵섈͵셰͵쇘͵쉀͵슨͵쌐͵썸͵쏠͵쑈͵쒰͵씘͵얀͵엨͵왐͵울͵유͵있͵쟰͵졘͵죀͵줨͵즐͵째͵쩠͵쫈͵쬰͵찀͵챨͵쳐͵촸͵춠͵츈͵칰͵헀͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵ﬠ͵ﮈ͵ﯰ͵ﱘ͵ﳀ͵ﴨ͵͵ﷸ͵﹠͵ﻈ͵Ｐ͵ﾘ͵ ͶhͶÐͶĸͶƠͶȈͶɰͶ˘Ͷ̀ͶΨͶְͶؘͶڀͶۨͶݐͶͶࠠͶ࢈ͶࣰͶक़ͶীͶਨͶઐͶͶ‘Ͷ₀Ͷ⃨Ͷ⅐Ͷ∠Ͷ⊈Ͷ⋰Ͷ⍘Ͷ⏀ͶͶ⒐Ͷ⓸Ͷ╠Ͷ◈Ͷ☰Ͷ❨Ͷ⟐Ͷ⠸Ͷ⢠Ͷ⤈Ͷ⥰Ͷ⧘Ͷ⩀Ͷ⚠ˢ㆐ͶㇸͶ㉠Ͷ㋈Ͷ㌰Ͷ㎘Ͷ㘈Ͷ㙰Ͷ㛘Ͷ㝀Ͷ㞨Ͷ㠐Ͷ㡸Ͷ㣠Ͷ㥈Ͷ㦰Ͷ㨘Ͷ㪀Ͷ㫨Ͷ㭐Ͷ㮸Ͷ㰠Ͷ㲈Ͷ㳰Ͷ㵘Ͷ㷀Ͷ㸨Ͷ㺐Ͷ䀰Ͷ䂘Ͷ䄀Ͷ䅨Ͷ䇐Ͷ䈸Ͷ䊠Ͷ䌈Ͷ䍰Ͷ䏘Ͷ䑀Ͷ䒨Ͷ䔐Ͷ䕸Ͷ䗠Ͷ䙈Ͷ䚰Ͷ䜘Ͷ䞀Ͷ䟨Ͷ䡐Ͷ䢸Ͷ䤠Ͷ䦈Ͷ䧰Ͷ䩘Ͷ䫀Ͷ䬨Ͷ䮐Ͷ䯸Ͷ䱠Ͷ䳈Ͷ䴰Ͷ䶘Ͷ一Ͷ乨Ͷ仐Ͷ伸Ͷ侠Ͷ倈Ͷ偰Ͷ僘Ͷ兀Ͷ冨Ͷ刐Ͷ剸Ͷ勠Ͷ午Ͷ厰Ͷ吘Ͷ咀Ͷ哨Ͷ啐Ͷ喸Ͷ嘠Ͷ嚈Ͷ困Ͷ坘Ͷ埀Ͷ堨Ͷ墐Ͷ摘Ͷ擀Ͷޘཟ࣐ཟਈཟୀཟཞཞ쇈ً숰ً좰ً茸ً膘ًً��ًᇐٌᔐًٌᑀًًٌ��ًًً��ًƐٌӐٌࠐًٌٌਘٌٌۘΘٌXٌﴘًً繘ً粸ً훨ًአٌའٌఠٌ쾘ًᶈཟ⭘ཟ矘Ͷ祸Ͷᅘཟᩈཟۈཟཞ쩀ཞǨཟỀཟཞ⫰ཟཞཞʸཟཞཞ��ཞᾐཟཞ⯀ཟ⢀ཟཞ술ཞ져ཞƀཟဠཟ❈ཟཞ⣨ཟĘཟ짘ཞ욘ཞჰཟ쩀ཞ쩀ཞ졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ًཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞ൰ى 騘xꟐx ّ ��བྷ��བྷ 鑀˟ੑّ 騘xꟐx ૱ّ ꤸཚ ઑّ 騘x 鑀˟ّ ꥨཚ ّ 騘x ّ濸x鑀˟ 鑀˟ّ ��བྷ��བྷ ّ 騘xꟐx ّ ꦘཚ 鑀˟ୱّ 騘x ّ ꧈ཚ꧘ཚ றّ 騘xꟐx 鑀˟ੱّ ꧸ཚ ௱ّ 騘x ൱ّ ꨨཚ 鑀˟ఱّ 騘x ັّ ꩘ཚꩨཚ ّ 騘xꟐx 鑀˟ّ ��བྷ��བྷ ಱّ 騘xꟐx ّ ꪈཚ 鑀˟ೱّ 騘x ّ ꪸཚ റّ 騘x 鑀˟නّ濸x鑀˟ ✀ّͪ བྷབྷ එّ 騘xꟐx 鑀˟ัّ ꫨཚ ෑّ 騘xă ّ ཚꬨཚ 鑀˟ฑّ 騘xꟐx ّ ꭈཚ ๑ّ 騘x 鑀˟໑ّ ꭸཚ ຑّ 騘x ꮨཚꮸཚ Ā 猾 部⪀ͪ Ӌ 部 ༀّꛘْ㐀Ͷ ༀّ⿰Bཐّ ༀّ䟀ٕ覰ˣ ༀّ⿰Bቨّ ༀّ⿰B婀ˠ ༀّ⿰B棰ͷ 7 ༀّ柠ٔ訰ˣ婠ٔⴰن ༀّ⿰B梠ͷ ༀّ⿰Bྰّ ༀّ⿰Bဨّ ༀّ 䉆慃据汥 tༀّꝨْ崈Ͷ歡楒桧t ༀّ⿰BṨّ tༀّ⿰Bၰّ ༀّ堠ٔ覰ˣ ༀّꞰْ嵰Ͷ歡楒桧t ༀّ裼E `ͮༀّ⿰Bႈّ ༀّ⿰Bშّ ༀّ婠ٔ覰ˣ ༀّ䧀I 鎜E`ͮ汵tༀّ⿰B帨ّ 湯 ༀّ⿰B氐ͷ ༀّ⿰B ༀّ 協慔汢e ༀّ⿰B㛰ͷ e ༀّ⿰Bለّ ༀّ⿰B沰ͷ ༀّ 䥆摮捩獥 ༀّ 則捥牯獤 ༀّ斠ٔ廠ٔ慃瑰潩坮 ༀّꟸْ㓐Ͷ ༀّ⿰Bሸّ ༀّ岠ٔ覰ˣ ༀّ⿰Bᇰّ 敺 ༀّ廠ٔ斠ٔ慃瑰潩n ༀّ⿰Bወّ ༀّ턈K ��ͮༀّ 䱆潒呷灹e ༀّꡀْ㔸Ͷ歡潔p ༀّ⿰Bዸّ ༀّ廠ٔ覰ˣ ༀّ⿰BᎠّ e ༀّ⿰Bᖰّ ༀّ⿰Bፘّ ༀّ⻀ͩだͩ ༀّ⿰B᐀ّ ༀّ 䉇獡捩s ༀّꢈْ ༀّ⿰BᏐّ ༀّ⻀ͩ覰ˣ ༀّ⿰Bᑸّ e ༀّ꣐ْ 䱆潒呷灹e ༀّ 敒潭敶 : ༀّ⿰Bᑈّ ༀّだͩ覰ˣ ༀّ 䌦慨慲瑣牥匠瑥:ༀّ��ͮ捠ٔ ༀّ⿰Bᒨّ ༀّ��ͮ捠ٔ ༀّ䟀ٕ訰ˣ慔佢摲牥 ༀّ⿰Bᓀّ ༀّ⿰Bᔈّ ༀّ㑨Ͷ쀨ْ ༀّ⿰Bᔸّ ༀّ`ͮ訰ˣ ༀّ⿰Bᕨّ ༀّ岠ٔ訰ˣ ༀّ⿰Bᖘّ ༀّ廠ٔ訰ˣ ༀّ㖠Ͷ빸ْ ༀّ⿰Bᗠّ ༀّ��ͮ訰ˣ ༀّ⿰B㖰ͷ 敺 ༀّ⿰Bᙀّ ༀّ 䕆杮湩e ༀّꤘْ幀Ͷ歡潔p ༀّ⿰Bᙰّ ༀّ斠ٔ覰ˣ ༀّ˛嬀Ͷ뿠ْɰن湯 ༀّ 䱆慎敭 ༀّ۰ن訰ˣ乆浡en7 ༀّ 䱆湅楧敮 ༀّ⿰Bᜀّ ༀّꥠْ ༀّ⿰Bᜰّ ༀّ㈀ͩ覰ˣ ༀّ⿰Bᚸّ ༀّ 䱆潃浭湥t ༀّ⿰Bថّ ༀّꦨْ ༀّ⿰Bៀّ ༀّّ覰ˣ ༀّ⿰Bᢘّ ༀّ⿰Bᤐّ 潩nༀّ⿰B庸ّ tnༀّ⿰Bᠸّ t ༀّ꧰ْ ༀّ⿰Bᡨّ ༀّّ覰ˣ ༀّ 䱆潃汬瑡潩nༀّْ 䱆潃浭湥t ༀّ
硅牰獥楳湯 ༀّ⿰Bᣠّ ༀّّ覰ˣ ༀّ 乆浡en ༀّꪀْ ༀّ⿰B᥀ّ ༀّ褐ّ覰ˣ ༀّ⿰B㘀ͷ 潩nༀّ⿰B㐨ّ 敺 ༀّ 䌦浯敭瑮:楴湯:ༀّ⿰B㚠ͷ ༀّ⿰B᭨ّ ༀّ⿰Bّᨘ ༀّ턈K ͮༀّ 䍆浯敭瑮 ༀّْ斐Ͷ歡潔p ༀّ⿰Bᩈّ ༀّ柠ٔ覰ˣ ༀّ
䍆汯慬楴湯 ༀّ턈K ͮༀّ⿰Bّᫀ ༀّ 協慔汢獥 ٔༀّْ旸Ͷ歡潔p ༀّ⿰Bّ ༀّ樠ٔ覰ˣ ༀّ턈K ͮༀّ⿰B惸ّ ༀّ⿰Bᯈّ 敺 ༀّ⿰B᮰ّ 敺 ༀّꭘْ㻸Ͷ ༀّ⿰Bᮘّ ༀّ池ٔ覰ˣ ༀّ溠ٔ猠ٔ慃瑰潩坮 ༀّ溠ٔ猠ٔ慃瑰潩n ༀّ⿰B᱀ّ 7 ༀّ⿰B≘ّ ༀّ턈K ͮༀّ
䱆慄慴慢敳 ༀّꮠْ弐Ͷ歡潔p ༀّ⿰Bᱰّ ༀّ溠ٔ覰ˣ ༀّ 牃慥楴湯䐠瑡㩥 ༀّ⿰Bᴘّ 敳 ༀّ⿰B㝀ͷ ༀّ⿰BṐّ ༀّ⿰Bᵸّ ༀّ⿰BỈّ ༀّꯨْ ༀّ⿰Bᵈّ ༀّﰀّ覰ˣ ༀّ⿰Bّᷰ 敳 ༀّ갰ْ
䱆慄慴慢敳 ༀّ⿰B戰ّ : ༀّ⿰Bّ᷀ ༀّﶠّ覰ˣ ༀّ 潃氦慬楴湯:敮 ༀّ걸ْ ༀّ⿰BḠّ ༀّ｀ّ覰ˣ ༀّ⿰B旀ّ 湯:ༀّͮ婢ͮﵠͮ烠ٔ ༀّ곀ْ ༀّ⿰Bẘّ ༀّàْ覰ˣ ༀّ 呆扡敬䍳畯瑮 ༀّ괈ْ ༀّ⿰BỸّ ༀّʀْ覰ˣ ༀّ 刦睯䘠牯慭㩴愀tༀّ⿰Bὀّ ༀّ교ْ ༀّ⿰Bὰّ ༀّРْ覰ˣ ༀّ⿰Bᾠّ ༀّͮ婢ͮﵠͮ烠ٔ ༀّ⿰Bّ e ༀّ턈K 婢ͮༀّ 䑆瑡扡獡e ༀّ턈K ﵠͮༀّ⿰B₨ّ ༀّ⿰Bℸّ ༀّ턈K @ͯༀّ궘ْ曈Ͷ ༀّ⿰Bₐّ ༀّ烠ٔ覰ˣ ༀّ균ْ㽠Ͷ歡潔p獡e ༀّ⿰B挈ّ ༀّ⿰Bّ⃰ ༀّ猠ٔ覰ˣ ༀّ⿰B≰ّ 獤 ༀّ⿰Bↀّ ༀّ׀ْ ༀّ⿰BⅨّ ༀّ@ͯ 慃瑰潩n ༀّ긨ْ ༀّ⿰B↰ّ ༀّ׀ْ覰ˣ ༀّ 敒潣摲䌠畯瑮: ༀّ⿰B⇸ّ ༀّ@ͯ ༀّ池ٔ訰ˣ慔佢摲牥 ༀّ⿰B∐ّ ༀّ 䑇瑡獥 敺 ༀّ猠ٔ訰ˣ ༀّ㿈Ͷ뼈ْ ༀّ⿰B⊠ّ ༀّ@ͯ訰ˣ ༀّ⿰B⍸ّ ༀّ⿰B⋨ّ ༀّ깰ْ朰Ͷ ༀّ⿰B⌘ّ ༀّ畠ٔ覰ˣ ༀّ 慍⁸楓敺: 獮 ༀّ瞠ٔ秠ٔ0ن 敺 ༀّ⿰B⍈ّ ༀّ瞠ٔ秠ٔ0ن啟䙔7 ༀّ⿰B⏘ّ ༀّ 䵇浥牯yl ༀّ⿰B␠ّ 敺 ༀّ꺸ْ枘Ͷ歡潔p ༀّ⿰B␈ّ ༀّ瞠ٔ覰ˣ ༀّݠْऀْઠْీْ ༀّ 䱆牃慥整d ༀّ⿰B┨ّ d ༀّ 䱆灕慤整d ༀّ⿰B⒘ّ d ༀّ꼀ْ ༀّ⿰BⓈّ ༀّݠْ覰ˣ ༀّ⿰B╰ّ ༀّ 䍆敲瑡摥 ༀّ 慌瑳唠摰瑡㩥 ༀّ꽈ْ ༀّ⿰B╘ّ ༀّऀْ覰ˣ ༀّ꾐ْ 歡潔p湥t ༀّ 商摰瑡摥 ༀّ⿰B挸ّ ༀّ⿰B☀ّ ༀّ⿰B◨ّ ༀّઠْ覰ˣ ༀّ꿘ْ 歡潔p湥t ༀّ⿰B⚨ّ t ༀّ 㘲⸲㐱″䉇 ༀّ⿰B㙐ͷ 敺 ༀّ⿰B♸ّ ༀّీْ覰ˣ ༀّ⿰B⩨ّ l ༀّ뀠ْ栀Ͷ歡潔p摥 ༀّ
⸷㐴‰䉋 ༀّ⿰B⛰ّ ༀّ秠ٔ覰ˣ ༀّ⿰B⤀ّ ༀّ 䱆湉敤卸穩eༀّ⿰B⠐ّ 敺 ༀّ
䱆慄慴楓敺 ༀّ⿰B➀ّ 穩eༀّ끨ْ ༀّ⿰B➰ّ ༀّْ覰ˣ ༀّ⿰B⡘ّ 敺 ༀّ
䥆摮硥楓敺 ༀّ⿰B扸ّ ༀّ낰ْ ༀّ⿰B⡀ّ ༀّْྀ覰ˣ ༀّ냸ْ 歡潔p湥t ༀّ 䑆瑡卡穩e ༀّධن訰ˣ否灹㩥 湯sༀّ⿰B⣨ّ e ༀّ⿰B⣐ّ ༀّᄠْ覰ˣ ༀّ녀ْ 歡潔p湥t ༀّ뇐ْ 歡潔p湥t ༀّ⿰B䯠ͦ t.ༀّ⿰B⥸ّ ༀّ⿰B⥠ّ ༀّᑠْ覰ˣ ༀّ놈ْ 䑆瑡卡穩e ༀّ⿰B⧀ّ e ༀّ⿰B 䉇 ༀّᘀْ覰ˣ ༀّ 敒潭敶 s ༀّ 協楆汥獤 ༀّْᲀْ 敺 ༀّ⿰B⨸ّ ༀّ᥀ْ覰ˣ ༀّ⿰B ⽴ ༀّ눘ْ桨Ͷ歡潔p ༀّ⿰B⪘ّ ༀّ0ن覰ˣ ༀّ 敒潭敶 ༀّ⿰B⫸ّ ༀّ⿰B⨈ّ ༀّ늨ْ 歡潔p湥t ༀّ⿰B⬨ّ ༀّ뉠ْ ༀّ⿰B⭘ّ ༀّْ覰ˣ ༀّ 並睥⸮.慂rༀّ 䙆敩摬s敺 ༀّ⿰BⰘّ ༀّ⿰B⯐ّ ༀّᲀْ覰ˣ ༀّ⿰B仈ͦ ༀّ⿰B ༀّ닰ْ壸Ͷ ༀّ⿰Bⱈّ ༀّɰن覰ˣ ༀّŨZ뮀˛ 敺 ༀّ⿰B崐ͷ ༀّ⿰B 7 ༀّ⿰B㑀ّ 慂rༀّ⿰B ༀّ䧀I 搌F뮀˛ ༀّ䧀I˛搌F뮀˛ ༀّ䧀I 搌F뮀˛ ༀّ⿰Bⴸّ ༀّ뮀˛厰ͮ ༀّ⿰Bّ ༀّ뮀˛厰ͮ ༀّ 䉔楆汥獤 ༀّ⿰B洀ͷ 正 ༀّ 協湉楤散srༀّ⿰Bᚈّ ༀّ 硅牴獡 ༀّ 慎敭 ༀّ 祔数 ༀّ 啎䱌 ༀّ 敄慦汵t ༀّ 潃浭湥t ༀّ䧀I˛뽄F厰ͮ ༀّ䧀I 뿨F厰ͮ ༀّ䧀I 삌F厰ͮ ༀّ⿰Bّ ssༀّ 扴楆汥䑤睯nༀّ⿰B浐ͷ ༀّ⿰B⿀ّ ༀّ 扴敓慰慲潴rༀّ囐ͮ訰ˣ協湉楤散sdༀّ⿰B⽸ّ 潴rༀّ 扴楆汥啤p ༀّ댸ْ ༀّ⿰B⾨ّ ༀّ⌀ْ覰ˣ ༀّҰن訰ˣ偡灕 慲潴rༀّ뎀ْ姈Ͷ協楆汥獤 rༀّ 扴敓慰慲潴r ༀّ⿰B〠ّ ༀّҰن覰ˣ ༀّŨZ뾠˛ 敺 ༀّ⿰Bㅘّ s ༀّ⿰B 7 ༀّ⿰B⼰ّ 慂rༀّ⿰B ༀّ䧀I 搌F뾠˛ ༀّ䧀I˛搌F뾠˛ ༀّ䧀I 搌F뾠˛ ༀّ⿰Bㄐّ ༀّ뾠˛囐ͮ ༀّ⿰Bㅀّ ༀّ뾠˛囐ͮ ༀّ窘˔癰˔瘸˔牯s ༀّ˛娰Ͷ뾘ْɰن捥tༀّ 䉔湉楤散s ༀّ⿰B㊨ّ 正 ༀّ⿰B rༀّ 慎敭 ༀّ 祔数 ༀّ 硅牴獡 ༀّ䧀I˛뽄F囐ͮ ༀّ䧀I 뿨F囐ͮ ༀّ䧀I 삌F囐ͮ ༀّ⿰B㋀ّ sༀّ⟠ْ⦀ْ⬠ْ楈瑮 sༀّ⿰B㉸ّ ༀّ⟠ْ⦀ْ⬠ْ ༀّ돈ْ媘Ͷ捁楴湯 ༀّ⿰Bㅰّ 敤xༀّ⿰B㌈ّ ༀّ۰ن覰ˣ ༀّ⿰B娈ّ 慂rༀّ⿰B 敺 ༀّŨZن ༀّ⿰B 7 ༀّ䧀I 搌Fن ༀّ䧀I˛搌Fن ༀّ䧀I 搌Fن ༀّ⿰B㏠ّ ༀّن姰ͮ ༀّ⿰B㐐ّ ༀّن姰ͮ ༀّ痈˔疐˔籘˔牯s ༀّ厰ͮ訰ˣ協楆汥獤 tༀّ⿰B㕠ّ 正 ༀّ䧀I˛뽄F姰ͮ正 ༀّ
協牔杩敧獲 ༀّ 慎敭 ༀّ 祔数 ༀّ 硅牴獡 ༀّ䧀I 뿨F姰ͮ ༀّ䧀I 삌F姰ͮ ༀّ⿰B㖨ّ 獲 ༀّⳀْْ ْ楈瑮 sༀّ⿰B㔰ّ ༀّⳀْْ ْ ༀّ 呆楲杧牥s ༀّŨZن 敺 ༀّ됐ْ抸Ͷ ༀّ⿰B㗘ّ ༀّरن覰ˣ ༀّ⿰B ༀّ⿰B㜐ّ 獲 ༀّ⿰B 7 ༀّ̠ͯ訰ˣ畠ٔɰن ༀّ⿰B ༀّ䧀I 搌Fن ༀّ䧀I˛搌Fن ༀّ䧀I 搌Fن ༀّ⿰B㛈ّ ༀّن ༀّ⿰B㛸ّ ༀّن ༀّ眘˔磘˔湁档牯s ༀّ 剆晥牥湥散dༀّŨZن 敺 ༀّ⿰B㝰ّ 正 ༀّ둘ْ授Ͷ祔数 敺 ༀّ 慎敭 ༀّ 祔数 ༀّ⿰B㟐ّ ༀّ୰ن覰ˣ ༀّ⿰B㮨ّ ༀّ⿰B ༀّ⿰B㤈ّ ༀّ⿰B 7 ༀّ⿰B ༀّ䧀I 搌Fن ༀّ䧀I˛搌Fن ༀّ䧀I 搌Fن ༀّ⿰B㣀ّ ༀّن ༀّ⿰B㣰ّ ༀّن ༀّ甠˔瓨˔環˔牯s ༀّ⿰B㥨ّ ekༀّ 假牡楴楴湯sༀّن 敺 ༀّ뒠ْ寐Ͷ硅牴獡 ༀّ 慎敭 ༀّ 祔数 ༀّ 硅牴獡 ༀّ⿰B㧠ّ ༀّධن覰ˣ ༀّ⿰B㘸ّ ༀّ⿰B㩀ّ ༀّ⿰B㥐ّ ༀّن 楈瑮啟䙔7 ༀّ⿰B㪈ّ 湯sༀّ턈K ̠ͯༀّ듨ْ尸Ͷ歡楒桧t ༀّㆠْ㍀ْ㓠ْ㚀ْ敺 ༀّ⿰B㫐ّ ༀّن覰ˣ ༀّɰن訰ˣ偆牡楴楴湯sༀّ岠Ͷ ༀّ⿰B㪠ّ ༀّ⿰B櫐ͷ 7 ༀّ⿰B㭠ّ ༀّ따ْ ༀّ⿰B㮐ّ ༀّㆠْ覰ˣ ༀّن訰ˣ慐瑲瑩潩獮 ༀّ⿰B㯘ّ ༀّ땸ْ ༀّ⿰B㰈ّ ༀّ㍀ْ覰ˣ ༀّ⿰B㰸ّ ༀّ뗀ْ ༀّ⿰B㱨ّ ༀّ㓠ْ覰ˣ ༀّ 湕獵摥䴠浥牯㩹 ༀّ 協硅牴獡 ༀّ⿰B㳈ّ ༀّ똈ْ ༀّ⿰B㳸ّ ༀّ㚀ْ覰ˣ ༀّ 倦牡楴楴湯㩳渀sༀّ⿰B檀ͷ ༀّ 偐牡楴楴湯sༀّ⿰B㶸ّ ༀّ 䱆湩慥r tༀّ⿰B㺐ّ ༀّ뛠ْ浈Ͷ湏桃湡敧 ༀّ뙐ْ氐Ͷ ༀّ⿰B㷨ّ ༀّሰن覰ˣ ༀّ⿰B㸘ّ ༀّ뚘ْ泠Ͷ歡潔p ༀّ⿰B㹈ّ ༀّᑰن覰ˣ ༀّ⿰B枈ّ 牰 ༀّ⿰B㶠ّ ༀّᚰن覰ˣ ༀّŨZن 獳 ༀّ 佇瑰浩穩e ༀّ 偆牡楴楴湯sༀّ⿰B槠ͷ 牥 ༀّ⿰B ༀّ⿰B ༀّ⿰B ༀّ䧀I 搌Fن ༀّ䧀I 搌Fن ༀّ䧀I 搌Fن ༀّ⿰B㾰ّ ༀّن ༀّ⿰B㿠ّ ༀّن ༀّ⿰B䄰ّ ༀّ⿰B㫨ّ kༀّ⿰B䂸ّ ༀّ 潃浭湥t ༀّ 慎敭 ༀّ㬐B��၇ ༀّ⿰B昸ّ ༀّ⿰B曈ّ d ༀّ뜨ْ棐Ͷ ༀّ⿰B䃨ّ ༀّᬰن覰ˣ ༀّᵰن⇰ن♰ن 敺 ༀّ⿰B䄀ّ ༀّᵰن⇰ن♰ن啟䙔7 ༀّ 並睥⸮.敤xༀّ⿰B䆨ّ e ༀّ 䍇敨正 湯 ༀّ㠠ْ㧀ْ 敺 ༀّ띰ْ椸Ͷ歡潔p ༀّ⿰B䇘ّ ༀّᵰن覰ˣ ༀّ⿰B䋈ّ 穩eༀّ⿰B暀ّ 正:ༀّ⿰B䆐ّ ༀّ 商畮敳卤穩eༀّ⿰B䉨ّ ༀّ랸ْ ༀّ⿰B䊘ّ ༀّ㠠ْ覰ˣ ༀّ 並睥⸮.摯eༀّ렀ْ 歡潔p湥t ༀّ
䉆灏楴業敺 ༀّ롈ْ榠Ͷ歡潔p ༀّ⿰B䌨ّ ༀّ㧀ْ覰ˣ ༀّ⿰B䍘ّ 穩eༀّᾰن 商畮敳卤穩eༀّ 商畮敳卤穩e ༀّ⿰B䎠ّ ༀّᾰن ༀّ⿰B䋸ّ 敺 ༀّ⿰B䑠ّ ༀّ⿰B䒨ّ 敺 ༀّ⿰B䐘ّ ༀّᾰن覰ˣ ༀّ 䙇畬桳 湯 ༀّ 刦浥癯e :ༀّ뢐ْ樈Ͷ歡潔p ༀّ⿰B䒐ّ ༀّ⇰ن覰ˣ ༀّ㭠ْዀْ慃瑰潩坮 ༀّ 䱆桃捥敫d ༀّ⿰B䕨ّ ༀّ 䍆敨正摥 ༀّ⿰B䔠ّ d ༀّ룘ْ ༀّ⿰B䕐ّ ༀّ㭠ْ覰ˣ ༀّ뤠ْ 歡潔p湥t ༀّ 䉆桃捥kt ༀّ 並睥⸮.摯eༀّ륨ْ橰Ͷ歡潔p ༀّ⿰B䗠ّ ༀّዀْ覰ˣ ༀّ⿰B䘐ّ ༀّن 䍆敨正摥 ༀّ
䍆敨正摥 ༀّ⿰B䙘ّ ༀّن ༀّ⿰B䖰ّ ༀّ⿰B䜀ّ ༀّ⿰B䝈ّ 敺 ༀّ⿰B䛐ّ ༀّن覰ˣ ༀّ 協潓牵散 ༀّ린ْ櫘Ͷ歡潔p ༀّ⿰B䜰ّ ༀّ♰ن覰ˣ ༀّ⢰ن 慃瑰潩坮 ༀّ 䉆汆獵h ༀّ⿰B䞐ّ 7 ༀّ⢰ن ༀّ⿰B䟘ّ ༀّ 卍畯捲e湯 ༀّ맸ْ歀Ͷ歡潔p ༀّ⿰B䡐ّ ༀّ⿰B䠠ّ ༀّ⢰ن覰ˣ ༀّ⿰B ༀّ멀ْ殨Ͷ ༀّ⿰B䢀ّ ༀّ⫰ن覰ˣ ༀّ⿰B 敺 ༀّ 卆畯捲e ༀّ⿰B 7 ༀّ 刦浥癯e ༀّ⿰B ༀّ⿰B ༀّ⿰B ༀّ⿰B ༀّ⿰B ༀّ⿰B ༀّ⿰BហْR _ ༀّ⿰B䦸ّ ༀّ몈ْ ༀّ⿰B䧨ّ ༀّ梀ͫ ༀّ⿰B䨘ّ ༀّ梀ͫ ༀّ˛奠Ͷ뽐ْ捲e ༀّ뫐ْ巘Ͷ歡敌瑦 湲sༀّ 䉆效灬 sༀّ⿰B䩈ّ sༀّ⿰B䫰ّ ༀّ⿰B䭨ّ ༀّ⿰B䫘ّ ༀّⴰن覰ˣ ༀّ��˝ 䉆效灬汃捩kༀّ䧀I ꧬI��˝ ༀّ䧀I 뱨Iᄰ˟ ༀّ 獭潃祰 ༀّ䧀I ꧬIو ༀّو⃀و←و ༀّ䧀I ꧬI⃀و ༀّ 獭敓敬瑣汁lༀّ䧀I ꧬI←و ༀّ꿐˝ 䕡敓敬瑣汁lༀّ⿰B䱀ّ 汁lༀّ 䱍獩tn ༀّ⿰B榐ͷ ༀّ艰˝ 䕡敓敬瑣汁lༀّ��˝ ༀّ䧀I ꧬI��˝ ༀّ䧀I 뱨IႰ˟ ༀّ 汭䍄敲瑡e ༀّ䧀I ꧬI≠و ༀّ 偡潄湷1 ༀّ 汭䑄汥瑥e ༀّ䧀I ꧬIⓐو ༀّ䧀I ꧬI⌰و ༀّ 刦浥癯e ༀّ䧀I ꧬI␀و ༀّ 偡灕1n ༀّ 並睥 . ༀّ䧀I ꧬI■و ༀّ⿰B䨰ّ ༀّ˛揰Ͷ`ͮⴰن ༀّ䧀I ꧬI♰و ༀّ
捁楴湯楌瑳 ༀّ⿰B嗨ّ ༀّ⿰B丠ّ ༀّ塚˚ ༀّ⿰B숐˜ ༀّ䧀I 㴰I塚˚ ༀّͩ묰ّ䱍獩t楴湯 ༀّ 偡灕 ༀّ⿰B困ّ e ༀّ⿰B侈ّ e ༀّ⿰B仠ّ ༀّͱ ༀّ⿰B幰ّ ༀّ 偡潄湷 瑵eༀّ 䐦睯n ༀّ⿰B噸ّ ༀّ⿰B乨ّ e ༀّ⿰B倀ّ e ༀّͱ ༀّ 䌦慨慲瑣牥匠瑥:ༀّ⿰B哠ّ e ༀّ⿰B廐ّ nༀّ⿰B偈ّ e ༀّͱ ༀّ 偡摅瑩楆汥dༀّ⿰B储ّ 汥dༀّͱ ༀّ⿰B啰ّ 硥 ༀّ⿰B垀ّ e ༀّ⿰B儈ّ e ༀّͱ ༀّ 刦浥癯e汥dༀّ⿰B児ّ e ༀّ 並睥⸮.汥dༀّͱ ༀّ 偡摅瑩湉敤xༀّ⿰B冰ّ 敤xༀّͱ ༀّ⿰B堐ّ 硥 ༀّ⿰B墈ّ e ༀّ⿰B刨ّ e ༀّͱ ༀّ 刦浥癯e敤xༀّ⿰B夘ّ e ༀّ 並睥⸮.敤xༀّ⿰B剰ّ e ༀّͱ ༀّ⿰B妐ّ e ༀّ⿰B劸ّ e ༀّͱ ༀّ⿰B e ༀّ⿰B匀ّ e ༀّͱ ༀّ⿰B 硥 ༀّ⿰B 硥 ༀّͱ ༀّ⿰B午ّ 硥 ༀّ⿰B 硥 ༀّͱ ༀّ⿰B厐ّ 硥 ༀّ⿰B e ༀّͱ ༀّ⿰B变ّ 硥 ༀّ⿰B e ༀّͱ ༀّ⿰B吠ّ e ༀّ⿰B呐ّ e ༀّͱ ༀّ⿰B周ّ e ༀّ묘ْ 慃瑰潩n ༀّ��ͱ ༀّ⿰B䶨ّ e ༀّ⿰B咰ّ sade ve otantik odasında midemize hitap edecek doğal kahvaltının mönüsü hazırlanıyordu.
Misafir odasına buyur edildik. Sürpriz bir konuğumuz daha vardı. Hatunsuyu’ndan akrabaları Mehmet Ağa da evde, bizim gibi misafirdi. Burada her şey doğaldı. Tabiat, üzerinde yaşadığı insanı kendine benzetmişti. Şehirde, beton duvarlar içinde yaşayan insanlar nasıl ki betonlaşmışsa, burada da insanlar toprağa ve ağaca benziyorlardı. İnsanları da, yiyecekleri de, her şeyleri doğaldı. Terbiyesiz teknolojinin en küçük bir kirliliğine rastlamak mümkün değildi. Hava sahası ZehirCELL’in kapsama alanı dışındaydı. Çok şükür ki hiçbir cep telefonu çekmiyordu. Köylerin etrafını saran yüce dağlar, mekanik akımların alçak saldırılarına göğüs geriyordu.
Kahvaltı gelene kadar koyu bir sohbetin içinde bulduk kendimizi…
Kaynaştık…
Dertleştik…
Suyun kurak toprağa karışması,
Sevgililerin buluşması,
Hastanın doktora kavuşması gibiydi. Sohbet derinleştikçe bazı gerçekler de ortaya çıkıyordu. Bu güzel ve muhteşem tabiatın içinde hayat süren insanlarımızın, içinde sakladıkları gizli yaraları da vardı. Hayat şartları burada hiç de göründüğü gibi değildi. Bu güzel tabiat perdesin arkasında gizli sorunlar yaşanıyordu. İhmal edilmiş bölgenin, yıllardır biriken sorunları adeta bir kongrene dönüşmüştü. Hayat şartları ve zorlukları göçü zorluyordu. Genç insanları köyde tutmak bir hayli zordu. Nüfus giderek azalıyordu.
Remzi Kılıç’ın 19 yaşındaki oğlu Yunus, “Askerden sonra buralarda durmam. Çok sıkıcı. İş yok. Galiba şehre gider, orada bir fabrikada çalışırım” diyordu. Tam iş ciddiye bindi, gerçekler ortaya çıkıyordu ve doğal acılar nüksediyordu ki, Yunus sofra bezini önümüze serdi.
Sabah kahvaltımızı erken bir saatte, bir köy evinde, Sarsı Köyü’nün samimi insanlarının misafirperverliği eşliğinde, mis gibi ahır kokusu ve hayvan sesleri arasında, çiçek kokularının sardığı oksijen deryasında yaptık. Tereyağından yapılmış çağşür mantar kızartması, sacda yapılmış ekşili ekmek, peynirli tereyağlı ekmek, koyun yoğurdu, tereyağlı çökelek ve taze peynir…
Remzi Ağa’ya ve oğlu Yunus’a teşekkür ettik. “Allah ziyade etsin” bize sabahın erken saatinde sıcak sıcak ekmek pişiren ev halkının görünmeyen kahramanlarına teşekkür etmeyi de bir borç biliyoruz. Evin fedakâr annesinden ve kızından da Allah razı olsun.
Işkınların yetiştiği dağların eteğine arabayla gidecektik. Sağ olsun, Remzi Ağa bize mihmandarlık yapması için Yunus’u yanımıza verdi. Dağda öğlen yemeği için yanımıza erzak aldık. Peynir, zeytin, domates vs. Tabii ki çay malzemesi…
Ev halkı ile vedalaşarak Sarsı Köyü’nden hareket ettik. Yolculuğumuzun ikinci aşaması başladı. Bu defa arabada dört kişiyiz. Sırasıyla Aşağıköy, Gölkömü, Ortaköy ve Salkonak’ı geçtik. Çat Barajı’nın kilometrelerce uzunluktaki baraj gölünün en uç kısmından Karlık Mevkii’ne doğru döndük. Çat Barajı’nın gölünü kenarından görmek bile beni heyecanlandırdı. Söz verdik kendi kendimize, bir dahaki sefere Çat Barajı’na gelecektik.
Bu bölgeye genel olarak Porğa (Porga) adı veriliyordu. Malatya’nın Adıyaman’a, Çelikhan’a sınır bölgesiydi. Porga bölgesinin en son mevkisi meşhur Karlık Köyü ve dağıydı… Bizim de asıl işimiz buradaydı. Karlık bölgesinde arabamızı park ettik. Yiyeceklerimizi yanımıza alıp yola koyulduk. Zorlu ve bir o kadar da zevkli bir tırmanış bizi bekliyordu. Karlık, arı yetiştiricilerinin mekânı idi. Karlık balı meşhurdu. Fakat bir iki tane arı kovanına rastladık.
Geçen kış Gündüzbey Dağları’nda yaptığımız geziyi hatırlıyorsunuz. Susuzluk, kuraklık en büyük derdimizdi. Ben bu gezimizi yazarken, sizler de bu gezinin notlarını okurken ağlamıştık hep birlikte… Hüngür hüngür… Ancak 25 – 30 kilometre daha güney doğuda, Gündüzbey sınır köylerinde durum çok farklıydı.
Gündüzbey’in aksine Karlık Dağları’ndan başlayarak Çat Barajı’na kadar her taraf su kaynıyordu. Geçit vermez dağların yamaçlarından, sarp kayaların dibinden sular kaynıyor, iki dağın birleştiği derelerden akan gürül gürül sular ana derede birleşiyor, en sonunda Çat Barajı’nın gölüne dökülüyordu.
Karşı tarafa geçmek için derenin üzerine kurulmuş asma köprü, İstanbul’da Avrupa’yı Asya’ya bağlayan Boğaziçi Köprüsü’nden daha fazla heyecan verdi bana… Dere kenarlarında başıboş bırakılmış, eğeri üzerinden atılmış beyaz atlar, tabloyu tamamlayan bir unsur gibi duruyordu. Resim yapsaydınız ancak bu kadar olurdu.
Yemyeşil tarlasını sulamaya çalışan Ebuzer Dayı ile karşılaştık. Ayaküstü bir iki kelam ettik. 6’sı Kürt, 1 Türk (o da benim) 7 kişinin çalıştığı bir mekânda Kürtçe öğrenmeye adeta mecbur kalmıştım. ‘Hazdıkım’, ‘çirdike’, ‘hara’, ‘vara’… Adam bende bir anormallik olduğunu anladı. Bir de üstümüze başımıza baktı. Ekibin içinde kolları açık, başında şapkası olmayan tek kişi bendim. G 〠浣〠瑰㸢ﱂﱴﱧ潤慬琿洿欠棢攠政汫ⱥ欠棢㬲 6 tContentID
tCategoryID
ClassID 㿿 Priority
Header 㿿 Spot 㿿 SpotImage 㿿 SpotFlash 㿿 SpotVideo 㿿 SpotMusic 㿿 Content 㿿 MemberOnly
Labels 㿿 PostFile 㿿 PostTarget
㿿 CreateDate
] CreateUser
EditDate ] EditUser
StartDate ] EndDate ] tSiteID
tLanguageID
Approval R1 㿿 R2 㿿 R3 㿿 R4 㿿 R5 㿿 R6 㿿 R7 㿿 R8 㿿 R9 㿿 R10 㿿 R11 㿿 R12 㿿 R13 㿿 R14 㿿 R15 㿿 R16 㿿 R17 㿿 R18 㿿 R19 㿿 R20 㿿 R21 㿿 R22 㿿 R23 㿿 R24 㿿 R25 㿿 R26 㿿 R27 㿿 R28 㿿 R29 㿿 R30 㿿 ࿓ 좌좌 ă ࿐ ༺ 穐ˢ秨ˢ禀ˢ礘ˢ碰ˢ付ˢ买ˢ丈ˢ䶠ˢ䴸ˢ䳐ˢ掐ˢ揸ˢ摠ˢ擈ˢ攰ˢ侨ˢ激ˢ瀨ˢ炐ˢ烸ˢ葸ˢ蕈ˢ薰ˢ蘘ˢ蚀ˢ蛨ˢ蝐ˢ螸ˢ蠠ˢ袈ˢ裰ˢ襘ˢ觀ˢ訨ˢ誐ˢ諸ˢ譠ˢ诈ˢ谰ˢ貘ˢ贀ˢ赨ˢ跐ˢ踸ˢ躠ˢ輈ˢ轰ˢ还ˢ遀ˢ邨ˢ鄐ˢ酸ˢ釠ˢ鉈ˢ銰ˢ錘ˢ鎀ˢ鏨ˢ鑐ˢ钸ˢ锠ˢ閈ˢ闰ˢ陘ˢ雀ˢ霨ˢ鞐ˢ韸ˢ鬰ͭ鳐ͭ飈ˢ鸈ͭ鹰ͭ默ͭ齀ͭ龨ͭꀐͭꈘͭꊀͭꋨͭꍐͭꎸͭꐠͭꒈͭꓰͭꕘͭꗀͭ꘨ͭꚐͭͭꝠͭꟈͭ꠰ͭꢘͭ꤀ͭ걐͵겸͵괠͵궈͵귰͵깘͵꿸͵끠͵냈͵눀͵댸͵뎠͵됈͵둰͵듘͵땀͵떨͵또͵뙸͵뛠͵띈͵랰͵렘͵뢀͵루͵륐͵릸͵므͵밨͵벐͵본͵뵠͵뷈͵븰͵뺘͵뼀͵뽨͵뿐͵쀸͵삠͵섈͵셰͵쇘͵쉀͵슨͵쌐͵썸͵쏠͵쑈͵쒰͵씘͵얀͵엨͵왐͵울͵유͵있͵쟰͵졘͵죀͵줨͵즐͵째͵쩠͵쫈͵쬰͵찀͵챨͵쳐͵촸͵춠͵츈͵칰͵헀͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵ﬠ͵ﮈ͵ﯰ͵ﱘ͵ﳀ͵ﴨ͵͵ﷸ͵﹠͵ﻈ͵Ｐ͵ﾘ͵ ͶhͶÐͶĸͶƠͶȈͶɰͶ˘Ͷ̀ͶΨͶְͶؘͶڀͶۨͶݐͶͶࠠͶ࢈ͶࣰͶक़ͶীͶਨͶઐͶͶ‘Ͷ₀Ͷ⃨Ͷ⅐Ͷ∠Ͷ⊈Ͷ⋰Ͷ⍘Ͷ⏀ͶͶ⒐Ͷ⓸Ͷ╠Ͷ◈Ͷ☰Ͷ❨Ͷ⟐Ͷ⠸Ͷ⢠Ͷ⤈Ͷ⥰Ͷ⧘Ͷ⩀Ͷ⚠ˢ㆐ͶㇸͶ㉠Ͷ㋈Ͷ㌰Ͷ㎘Ͷ㘈Ͷ㙰Ͷ㛘Ͷ㝀Ͷ㞨Ͷ㠐Ͷ㡸Ͷ㣠Ͷ㥈Ͷ㦰Ͷ㨘Ͷ㪀Ͷ㫨Ͷ㭐Ͷ㮸Ͷ㰠Ͷ㲈Ͷ㳰Ͷ㵘Ͷ㷀Ͷ㸨Ͷ㺐Ͷ䀰Ͷ䂘Ͷ䄀Ͷ䅨Ͷ䇐Ͷ䈸Ͷ䊠Ͷ䌈Ͷ䍰Ͷ䏘Ͷ䑀Ͷ䒨Ͷ䔐Ͷ䕸Ͷ䗠Ͷ䙈Ͷ䚰Ͷ䜘Ͷ䞀Ͷ䟨Ͷ䡐Ͷ䢸Ͷ䤠Ͷ䦈Ͷ䧰Ͷ䩘Ͷ䫀Ͷ䬨Ͷ䮐Ͷ䯸Ͷ䱠Ͷ䳈Ͷ䴰Ͷ䶘Ͷ一Ͷ乨Ͷ仐Ͷ伸Ͷ侠Ͷ倈Ͷ偰Ͷ僘Ͷ兀Ͷ冨Ͷ刐Ͷ剸Ͷ勠Ͷ午Ͷ厰Ͷ吘Ͷ咀Ͷ哨Ͷ啐Ͷ喸Ͷ嘠Ͷ嚈Ͷ困Ͷ坘Ͷ埀Ͷ堨Ͷ墐Ͷ摘Ͷ擀Ͷޘཟ࣐ཟਈཟୀཟཞཞ쇈ً숰ً좰ً茸ً膘ًً��ًᇐٌᔐًٌᑀًًٌ��ًًً��ًƐٌӐٌࠐًٌٌਘٌٌۘΘٌXٌﴘًً繘ً粸ً훨ًአٌའٌఠٌ쾘ًᶈཟ⭘ཟ矘Ͷ祸Ͷᅘཟᩈཟۈཟཞ쩀ཞǨཟỀཟཞ⫰ཟཞཞʸཟཞཞ��ཞᾐཟཞ⯀ཟ⢀ཟཞ술ཞ져ཞƀཟဠཟ❈ཟཞ⣨ཟĘཟ짘ཞ욘ཞჰཟ쩀ཞ쩀ཞ졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ً졈ًཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞཞ൰ى 騘xꟐx ّ ��བྷ��བྷ 鑀˟ੑّ 騘xꟐx ૱ّ ꤸཚ ઑّ 騘x 鑀˟ّ ꥨཚ ّ 騘x ّ濸x鑀˟ 鑀˟ّ ��བྷ��བྷ ّ 騘xꟐx ّ ꦘཚ 鑀˟ୱّ 騘x ّ ꧈ཚ꧘ཚ றّ 騘xꟐx 鑀˟ੱّ ꧸ཚ ௱ّ 騘x ൱ّ ꨨཚ 鑀˟ఱّ 騘x ັّ ꩘ཚꩨཚ ّ 騘xꟐx 鑀˟ّ ��བྷ��བྷ ಱّ 騘xꟐx ّ ꪈཚ 鑀˟ೱّ 騘x ّ ꪸཚ റّ 騘x 鑀˟නّ濸x鑀˟ ✀ّͪ བྷབྷ එّ 騘xꟐx 鑀˟ัّ ꫨཚ ෑّ 騘xă ّ ཚꬨཚ 鑀˟ฑّ 騘xꟐx ّ ꭈཚ ๑ّ 騘x 鑀˟໑ّ ꭸཚ ຑّ 騘x ꮨཚꮸཚ Ā 猾 部⪀ͪ Ӌ 部 ༀّꛘْ㐀Ͷ ༀّ⿰Bཐّ ༀّ䟀ٕ覰ˣ ༀّ⿰Bቨّ ༀّ⿰B婀ˠ ༀّ⿰B棰ͷ 7 ༀّ柠ٔ訰ˣ婠ٔⴰن ༀّ⿰B梠ͷ ༀّ⿰Bྰّ ༀّ⿰Bဨّ ༀّ 䉆慃据汥 tༀّꝨْ崈Ͷ歡楒桧t ༀّ⿰BṨّ tༀّ⿰Bၰّ ༀّ堠ٔ覰ˣ ༀّꞰْ嵰Ͷ歡楒桧t ༀّ裼E `ͮༀّ⿰Bႈّ ༀّ⿰Bშّ ༀّ婠ٔ覰ˣ ༀّ䧀I 鎜E`ͮ汵tༀّ⿰B帨ّ 湯 ༀّ⿰B氐ͷ ༀّ⿰B ༀّ 協慔汢e ༀّ⿰B㛰ͷ e ༀّ⿰Bለّ ༀّ⿰B沰ͷ ༀّ 䥆摮捩獥 ༀّ 則捥牯獤 ༀّ斠ٔ廠ٔ慃瑰潩坮 ༀّꟸْ㓐Ͷ ༀّ⿰Bሸّ ༀّ岠ٔ覰ˣ ༀّ⿰Bᇰّ 敺 ༀّ廠ٔ斠ٔ慃瑰潩n ༀّ⿰Bወّ ༀّ턈K ��ͮༀّ 䱆潒呷灹e ༀّꡀْ㔸Ͷ歡潔p ༀّ⿰Bዸّ ༀّ廠ٔ覰ˣ ༀّ⿰BᎠّ e ༀّ⿰Bᖰّ ༀّ⿰Bፘّ ༀّ⻀ͩだͩ ༀّ⿰B᐀ّ ༀّ 䉇獡捩s ༀّꢈْ ༀّ⿰BᏐّ ༀّ⻀ͩ覰ˣ ༀّ⿰Bᑸّ e ༀّ꣐ْ 䱆潒呷灹e ༀّ 敒潭敶 : ༀّ⿰Bᑈّ ༀّだͩ覰ˣ ༀّ 䌦慨慲瑣牥匠瑥:ༀّ��ͮ捠ٔ ༀّ⿰Bᒨّ ༀّ��ͮ捠ٔ ༀّ䟀ٕ訰ˣ慔佢摲牥 ༀّ⿰Bᓀّ ༀّ⿰Bᔈّ ༀّ㑨Ͷ쀨ْ ༀّ⿰Bᔸّ ༀّ`ͮ訰ˣ ༀّ⿰Bᕨّ ༀّ岠ٔ訰ˣ ༀّ⿰Bᖘّ ༀّ廠ٔ訰ˣ ༀّ㖠Ͷ빸ْ ༀّ⿰Bᗠّ ༀّ��ͮ訰ˣ ༀّ⿰B㖰ͷ 敺 ༀّ⿰Bᙀّ ༀّ 䕆杮湩e ༀّꤘْ幀Ͷ歡潔p ༀّ⿰Bᙰّ ༀّ斠ٔ覰ˣ ༀّ˛嬀Ͷ뿠ْɰن湯 ༀّ 䱆慎敭 ༀّ۰ن訰ˣ乆浡en7 ༀّ 䱆湅楧敮 ༀّ⿰Bᜀّ ༀّꥠْ ༀّ⿰Bᜰّ ༀّ㈀ͩ覰ˣ ༀّ⿰Bᚸّ ༀّ 䱆潃浭湥t ༀّ⿰Bថّ ༀّꦨْ ༀّ⿰Bៀّ ༀّّ覰ˣ ༀّ⿰Bᢘّ ༀّ⿰Bᤐّ 潩nༀّ⿰B庸ّ tnༀّ⿰Bᠸّ t ༀّ꧰ْ ༀّ⿰Bᡨّ ༀّّ覰ˣ ༀّ 䱆潃汬瑡潩nༀّْ 䱆潃浭湥t ༀّ
硅牰獥楳湯 ༀّ⿰Bᣠّ ༀّّ覰ˣ ༀّ 乆浡en ༀّꪀْ ༀّ⿰B᥀ّ ༀّ褐ّ覰ˣ ༀّ⿰B㘀ͷ 潩nༀّ⿰B㐨ّ 敺 ༀّ 䌦浯敭瑮:楴湯:ༀّ⿰B㚠ͷ ༀّ⿰B᭨ّ ༀّ⿰Bّᨘ ༀّ턈K ͮༀّ 䍆浯敭瑮 ༀّْ斐Ͷ歡潔p ༀّ⿰Bᩈّ ༀّ柠ٔ覰ˣ ༀّ
䍆汯慬楴湯 ༀّ턈K ͮༀّ⿰Bّᫀ ༀّ 協慔汢獥 ٔༀّْ旸Ͷ歡潔p ༀّ⿰Bّ ༀّ樠ٔ覰ˣ ༀّ턈K ͮༀّ⿰B惸ّ ༀّ⿰Bᯈّ 敺 ༀّ⿰B᮰ّ 敺 ༀّꭘْ㻸Ͷ ༀّ⿰Bᮘّ ༀّ池ٔ覰ˣ ༀّ溠ٔ猠ٔ慃瑰潩坮 ༀّ溠ٔ猠ٔ慃瑰潩n ༀّ⿰B᱀ّ 7 ༀّ⿰B≘ّ ༀّ턈K ͮༀّ
䱆慄慴慢敳 ༀّꮠْ弐Ͷ歡潔p ༀّ⿰Bᱰّ ༀّ溠ٔ覰ˣ ༀّ 牃慥楴湯䐠瑡㩥 ༀّ⿰Bᴘّ 敳 ༀّ⿰B㝀ͷ ༀّ⿰BṐّ ༀّ⿰Bᵸّ ༀّ⿰BỈّ ༀّꯨْ ༀّ⿰Bᵈّ ༀّﰀّ覰ˣ ༀّ⿰Bّᷰ 敳 ༀّ갰ْ
䱆慄慴慢敳 ༀّ⿰B戰ّ : ༀّ⿰Bّ᷀ ༀّﶠّ覰ˣ ༀّ 潃氦慬楴湯:敮 ༀّ걸ْ ༀّ⿰BḠّ ༀّ｀ّ覰ˣ ༀّ⿰B旀ّ 湯:ༀّͮ婢ͮﵠͮ烠ٔ ༀّ곀ْ ༀّ⿰Bẘّ ༀّàْ覰ˣ ༀّ 呆扡敬䍳畯瑮 ༀّ괈ْ ༀّ⿰BỸّ ༀّʀْ覰ˣ ༀّ 刦睯䘠牯慭㩴愀tༀّ⿰Bὀّ ༀّ교ْ ༀّ⿰Bὰّ ༀّРْ覰ˣ ༀّ⿰Bᾠّ ༀّͮ婢ͮﵠͮ烠ٔ ༀّ⿰Bّ e ༀّ턈K 婢ͮༀّ 䑆瑡扡獡e ༀّ턈K ﵠͮༀّ⿰B₨ّ ༀّ⿰Bℸّ ༀّ턈K @ͯༀّ궘ْ曈Ͷ ༀّ⿰Bₐّ ༀّ烠ٔ覰ˣ ༀّ균ْ㽠Ͷ歡潔p獡e ༀّ⿰B挈ّ ༀّ⿰Bّ⃰ ༀّ猠ٔ覰ˣ ༀّ⿰B≰ّ 獤 ༀّ⿰Bↀّ ༀّ׀ْ ༀّ⿰BⅨّ ༀّ@ͯ 慃瑰潩n ༀّ긨ْ ༀّ⿰B↰ّ ༀّ׀ْ覰ˣ ༀّ 敒潣摲䌠畯瑮: ༀّ⿰B⇸ّ ༀّ@ͯ ༀّ池ٔ訰ˣ慔佢摲牥 ༀّ⿰B∐ّ ༀّ 䑇瑡獥 敺 ༀّ猠ٔ訰ˣ ༀّ㿈Ͷ뼈ْ ༀّ⿰B⊠ّ ༀّ@ͯ訰ˣ ༀّ⿰B⍸ّ ༀّ⿰B⋨ّ ༀّ깰ْ朰Ͷ ༀّ⿰B⌘ّ ༀّ畠ٔ覰ˣ ༀّ 慍⁸楓敺: 獮 ༀّ瞠ٔ秠ٔ0ن 敺 ༀّ⿰B⍈ّ ༀّ瞠ٔ秠ٔ0ن啟䙔7 ༀّ⿰B⏘ّ ༀّ 䵇浥牯yl ༀّ⿰B␠ّ 敺 ༀّ꺸ْ枘Ͷ歡潔p ༀّ⿰B␈ّ ༀّ瞠ٔ覰ˣ ༀّݠْऀْઠْీْ ༀّ 䱆牃慥整d ༀّ⿰B┨ّ d ༀّ 䱆灕慤整d ༀّ⿰B⒘ّ d ༀّ꼀ْ ༀّ⿰BⓈّ ༀّݠْ覰ˣ ༀّ⿰B╰ّ ༀّ 䍆敲瑡摥 ༀّ 慌瑳唠摰瑡㩥 ༀّ꽈ْ ༀّ⿰B╘ّ ༀّऀْ覰ˣ ༀّ꾐ْ 歡潔p湥t ༀّ 商摰瑡摥 ༀّ⿰B挸ّ ༀّ⿰B☀ّ ༀّ⿰B◨ّ ༀّઠْ覰ˣ ༀّ꿘ْ 歡潔p湥t ༀّ⿰B⚨ّ t ༀّ 㘲⸲㐱″䉇 ༀّ⿰B㙐ͷ 敺 ༀّ⿰B♸ّ ༀّీْ覰ˣ ༀّ⿰B⩨ّ l ༀّ뀠ْ栀Ͷ歡潔p摥 ༀّ
⸷㐴‰䉋 ༀّ⿰B⛰ّ ༀّ秠ٔ覰ˣ ༀّ⿰B⤀ّ ༀّ 䱆湉敤卸穩eༀّ⿰B⠐ّ 敺 ༀّ
䱆慄慴楓敺 ༀّ⿰B➀ّ 穩eༀّ끨ْ ༀّ⿰B➰ّ ༀّْ覰ˣ ༀّ⿰B⡘ّ 敺 ༀّ
䥆摮硥楓敺 ༀّ⿰B扸ّ ༀّ낰ْ ༀّ⿰B⡀ّ ༀّْྀ覰ˣ ༀّ냸ْ 歡潔p湥t ༀّ 䑆瑡卡穩e ༀّධن訰ˣ否灹㩥 湯sༀّ⿰B⣨ّ e ༀّ⿰B⣐ّ ༀّᄠْ覰ˣ ༀّ녀ْ 歡潔p湥t ༀّ뇐ْ 歡潔p湥t ༀّ⿰B䯠ͦ t.ༀّ⿰B⥸ّ ༀّ⿰B⥠ّ ༀّᑠْ覰ˣ ༀّ놈ْ 䑆瑡卡穩e ༀّ⿰B⧀ّ e ༀّ⿰B 䉇 ༀّᘀْ覰ˣ ༀّ 敒潭敶 s ༀّ 協楆汥獤 ༀّْᲀْ 敺 ༀّ⿰B⨸ّ ༀّ᥀ْ覰ˣ ༀّ⿰B ⽴ ༀّ눘ْ桨Ͷ歡潔p ༀّ⿰B⪘ّ ༀّ0ن覰ˣ ༀّ 敒潭敶 ༀّ⿰B⫸ّ ༀّ⿰B⨈ّ ༀّ늨ْ 歡潔p湥t ༀّ⿰B⬨ّ ༀّ뉠ْ ༀّ⿰B⭘ّ ༀّْ覰ˣ ༀّ 並睥⸮.慂rༀّ 䙆敩摬s敺 ༀّ⿰BⰘّ ༀّ⿰B⯐ّ ༀّᲀْ覰ˣ ༀّ⿰B仈ͦ ༀّ⿰B ༀّ닰ْ壸Ͷ ༀّ⿰Bⱈّ ༀّɰن覰ˣ ༀّŨZ뮀˛ 敺 ༀّ⿰B崐ͷ ༀّ⿰B 7 ༀّ⿰aliba, içinden dedi, bundan dağcı olmaz. Kürtçe bir şeyler söyledi, ekip kahkaha ile güldü. Acilen tercümesini istedim: “Bu adam dağa çıkamaz, donar. Siz en iyisi mi bunu aşağıda bırakıp gidin!” Abuzer Dayı hakkımda yanılmıştı. Aslanlar gibi çıktım, aslanlar gibi indim.
Veee… 15 yaşındaki Yasin’in başında çobanlık yaptığı dünya güzeli kuzular ve gıdiklerden (keçi yavruları) oluşan sürü ile karşılaştık. Onlara dokunmak, sevmek hatta onlarla konuşmak için sürünün içine daldım. Onlara kendi ellerimle ot yedirme şerefine nail olacaktım. Adeta kendim de sürüden bir parça olmak istedim! Ne de olsa sürülerin de iştahla yedikleri bu otları toplamaya gelmemiş miydik? Eee o zaman ne mahsuru var onlarla birlikte otlamaktan!
Fakat her biri bir yana kaçtı. Gıdikler ve kuzular bile beni istemedi. Bu arada ekibin de sabrı taşıyor. Ayıp olmasın diye bana nezaketli davranmaya çalışıyorlar ama arada bir ikaz etmeyi de ihmal etmiyorlar: “Alişan abi böyle giderse akşam karanlığına kalırız. Elimizi çabuk tutmak zorundayız. Biraz acele edelim. Böyle her gördüğün davar sürüsüyle muhabbet edersen, korkarım ki ışkın toplamadan döneceğiz.” Adamlar haklı. Ne için gelmiştik? Işkın toplamak için. Hadi o zaman tabana kuvvet…
Dört kişilik ekip doğal akışı içinde ikiye bölündü. Önde ışkın ve şifalı otlar sevdalısı Kazım ve Alpay, arkada ise onlara ayak uydurmaya çalışan ben ve Yunus… Aslında Yunus, en arkada kalmayayım diye bana ayak uyduruyordu, ben duruyordum o da duruyordu. Sırtımdaki çantayı almak için birkaç hamle yaptı. Dedim ki, “Olmaz, fotoğraf çektirirken sırtımda çanta olmalı. Millet benim sahiden dağcı olduğumu sanmalı.” Eeee ne de olsa devir imaj devri…
Kazım ve Alpay ellerinde poşetler (ki Karlık Dağları’nda tabiat dengesine aykırı tek varlık sanki bu plastik poşetlerdi) ot toplamaya erken başladılar. Dere boyunca, ta en yüksek tepeye kadar ha bire yaban sarımsağı, kenger, kekik, narpuz, dağ soğanı vs. topluyorlardı. Göbelek ve ışkın en büyük hedefleriydi, bu iki ot adeta onların rüyalarını süslüyordu. Ah bir gebelek (mantar) ve ışkın bulabilselerdi.
Daha çok yolumuz vardı. Aslında çıkacağımız dağları görüyorduk. Elimizi uzatsak değecekti. Bize o kadar yakın görünüyordu. Aha şuracıkta, diyorduk. Ama öyle değildi işte. El işareti ile göstermek kadar kolay değildi. Göğü delercesine bütün haşmetiyle yükselen dağlara doğru yürüdükçe sanki yol uzuyordu.
Aynı amaç için yola koyulmuş ekibin yol macerasını bir cümleyle izah edecek olursak, bir gurup ha bire ot topluyor, öteki gurup ha bire fotoğraf çekiyor. Fotoğraf makinesi Yunus ile Selim arasında sürekli el değiştiriyordu. Her bir 10 metrede bir sanki görüş açımıza takılan her şey başka bir hal alıyor, sanki manzara yeni bir boyut kazanıyordu. Ne kadar yükseğe çıksak, köyün ve Porğa’nın silueti de değişiyordu. Dolayısıyla hiçbir ayrıntıyı kaçırmak istemiyor, fotoğraflarla belgelemek istiyordum. Ne yana dönsem mutlaka deklanşöre basma ihtiyacı duyuyordum.
Sade manzarayı çektiğim zaman sanki bir eksiklik hissediyordum! Sanki içinde Selim’in olmadığı karelerde bir noksanlık varmış gibi geliyordu! Manzara, sanki benimle bütünleşiyordu! En azından içime öyle doğuyordu! Selim’in olmadığı bir enstantane düşünülemezdi! Zavallı Yunus, hem çetin yürüyüş parkurunda yıpranıyor, hem de Selim’in fotoğraflarını çekmekten yoruluyordu.
Eminim ki sizler de, şu adam kenara çekilse de manzarayı seyretsek, diyorsunuz. Eeee ne yapalım, gülünü seven dikenine katlanır.
Beydağlarının devamı olan Karlık Dağları eteklerinde tırmanışımız ara vermeden devam ediyor. Artık zirveye doğru yaklaşıyoruz. İlk kar yığınlarıyla karşılaştık. Ama hala ışkından eser yok. Göbelekden (mantardan) de haber yok. Ekibin içinde yavaş yavaş korku türeme başladı. Ya bulamasalardı? Bu kadar yolu boşuna mı gelmiş olacaklardı?
Ancak ta karşı tarafta, küçük bir karartı gördüm. Hareket ediyordu. Bu bir insandı ve bir şeyler topluyordu. Dikkatimi bütün bakışlarımı bu karartı üzerinde odakladım. Ve dedim ki; “Çocuklar karşıda birisini görüyorum. Bu bir çocuk olmalı. 15–16 yaşlarında görünüyor. Muhtemelen ışkın ya da göbelek topluyor.” Kürtçe seslenmeye başladım: “Vara vara vara!”
Biraz daha ilerlediğimizde buz gibi suyu akan pınar keşfettik. Artık mola vereceğimiz, oturup dinleneceğimiz, çay demleyip yemek yiyeceğimiz yeri bulmuştuk.
Çantalarımızdaki malzemeleri çıkardık. Etraftan çalı çırpı topladık ve ocak yaktık. Buz gibi tertemiz suyun çayı da güzel olurdu. Kazım domatesleri ve bilerleri yık 〠浣〠瑰㸢ﱂﱴﱧ潤慬琿洿欠棢攠政汫ⱥ欠棢㬲 6 tContentID
tCategoryID
ClassID 㿿 Priority
Header 㿿 Spot 㿿 SpotImage 㿿 SpotFlash 㿿 SpotVideo 㿿 SpotMusic 㿿 Content 㿿 MemberOnly
Labels 㿿 PostFile 㿿 PostTarget
㿿 CreateDate
] CreateUser
EditDate ] EditUser
StartDate ] EndDate ] tSiteID
tLanguageID
Approval R1 㿿 R2 㿿 R3 㿿 R4 㿿 R5 㿿 R6 㿿 R7 㿿 R8 㿿 R9 㿿 R10 㿿 R11 㿿 R12 㿿 R13 㿿 R14 㿿 R15 㿿 R16 㿿 R17 㿿 R18 㿿 R19 㿿 R20 㿿 R21 㿿 R22 㿿 R23 㿿 R24 㿿 R25 㿿 R26 㿿 R27 㿿 R28 㿿 R29 㿿 R30 㿿 ࿓ 좌좌 ă ࿐ ༺ 穐ˢ秨ˢ禀ˢ礘ˢ碰ˢ付ˢ买ˢ丈ˢ䶠ˢ䴸ˢ䳐ˢ掐ˢ揸ˢ摠ˢ擈ˢ攰ˢ侨ˢ激ˢ瀨ˢ炐ˢ烸ˢ葸ˢ蕈ˢ薰ˢ蘘ˢ蚀ˢ蛨ˢ蝐ˢ螸ˢ蠠ˢ袈ˢ裰ˢ襘ˢ觀ˢ訨ˢ誐ˢ諸ˢ譠ˢ诈ˢ谰ˢ貘ˢ贀ˢ赨ˢ跐ˢ踸ˢ躠ˢ輈ˢ轰ˢ还ˢ遀ˢ邨ˢ鄐ˢ酸ˢ釠ˢ鉈ˢ銰ˢ錘ˢ鎀ˢ鏨ˢ鑐ˢ钸ˢ锠ˢ閈ˢ闰ˢ陘ˢ雀ˢ霨ˢ鞐ˢ韸ˢ鬰ͭ鳐ͭ飈ˢ鸈ͭ鹰ͭ默ͭ齀ͭ龨ͭꀐͭꈘͭꊀͭꋨͭꍐͭꎸͭꐠͭꒈͭꓰͭꕘͭꗀͭ꘨ͭꚐͭͭꝠͭꟈͭ꠰ͭꢘͭ꤀ͭ걐͵겸͵괠͵궈͵귰͵깘͵꿸͵끠͵냈͵눀͵댸͵뎠͵됈͵둰͵듘͵땀͵떨͵또͵뙸͵뛠͵띈͵랰͵렘͵뢀͵루͵륐͵릸͵므͵밨͵벐͵본͵뵠͵뷈͵븰͵뺘͵뼀͵뽨͵뿐͵쀸͵삠͵섈͵셰͵쇘͵쉀͵슨͵쌐͵썸͵쏠͵쑈͵쒰͵씘͵얀͵엨͵왐͵울͵유͵있͵쟰͵졘͵죀͵줨͵즐͵째͵쩠͵쫈͵쬰͵찀͵챨͵쳐͵촸͵춠͵츈͵칰͵헀͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵��͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵͵ﬠ͵ﮈ͵ﯰ͵ﱘ͵ﳀ͵ﴨ͵͵ﷸ͵﹠͵ﻈ͵Ｐ͵ﾘ͵ ͶhͶÐͶĸͶƠͶȈͶɰͶ˘Ͷ̀ͶΨͶְͶؘͶڀͶۨͶݐͶͶࠠͶ࢈ͶࣰͶक़ͶীͶਨͶઐͶͶ‘Ͷ₀Ͷ⃨Ͷ⅐Ͷ∠Ͷ⊈Ͷ⋰Ͷ⍘Ͷ⏀ͶͶ⒐Ͷ⓸Ͷ╠Ͷ◈Ͷ☰Ͷ❨Ͷ⟐Ͷ⠸Ͷ⢠Ͷ⤈Ͷ⥰Ͷ⧘Ͷ⩀Ͷ⚠ˢ㆐ͶㇸͶ㉠Ͷ㋈Ͷ㌰Ͷ㎘Ͷ㘈Ͷ㙰Ͷ㛘Ͷ㝀Ͷ㞨Ͷ㠐Ͷ㡸Ͷ㣠Ͷ㥈Ͷ㦰Ͷ㨘Ͷ㪀Ͷ㫨Ͷ㭐Ͷ㮸Ͷ㰠Ͷ㲈Ͷ㳰Ͷ㵘Ͷ㷀Ͷ㸨Ͷ㺐Ͷ䀰Ͷ䂘Ͷ䄀Ͷ䅨Ͷ䇐Ͷ䈸Ͷ䊠Ͷ䌈Ͷ䍰Ͷ䏘Ͷ䑀Ͷ䒨Ͷ䔐Ͷ䕸Ͷ䗠Ͷ䙈Ͷ䚰Ͷ䜘Ͷ䞀Ͷ䟨Ͷ䡐Ͷ䢸Ͷ䤠Ͷ䦈Ͷ䧰Ͷ䩘Ͷ䫀Ͷ䬨Ͷ䮐Ͷ䯸Ͷ䱠Ͷ䳈Ͷ䴰Ͷ䶘Ͷ一Ͷ乨Ͷ仐Ͷ伸Ͷ侠Ͷ倈Ͷ偰Ͷ僘Ͷ兀Ͷ冨Ͷ刐Ͷ剸Ͷ勠Ͷ午Ͷ厰Ͷ吘Ͷ咀Ͷ哨Ͷ啐Ͷ喸Ͷ嘠Ͷ嚈Ͷ困Ͷ坘Ͷ埀Ͷ堨Ͷ墐Ͷ摘Ͷ擀Ͷޘཟ࣐ཟਈཟୀཟཞཞayıp doğramaya başladı. Yunus da çay suyunu kaynatmaya…
Hadi bilin bakalım ben ne iş gördüm. Yattım. Evet yattım. Yarım saat kadar Karlık Dağı’nın tepesinde, toprak üzerinde bir ömre bedel uyku uyudum. Yorulmuştum ve gece de az yatmıştım. O bana ilaç gibi geldi. Kazım’ın sesiyle uyandım: “Alişan abi kalk, çay hazır!”
Bu arada karşı dağlarda gördüğümüz karartı da harekete geçmiş, bulunduğumuz yere doğru geliyordu. Yaklaştı, biraz daha yaklaştı. Sırtında bir çuval dolusu ışkın vardı. Ancak yanımıza geldiğinde torbayı göremedik. Aşağıda bırakmış, galiba bize güvenmemişti. Ya ışkınımı alırlarsa, diye düşünmüştü galiba. Yöre köyünden bir çocuktu. Adı da Osman… Tam 15 yaşındaydı (Tahminimde yanılmamıştım. Hatta ekipten beni tebrik edenler bile oldu!). Işkın toplamaya gelmişti. Bizim gibi… Onu da soframıza buyur ettik. Bizimle beraber yedi, çay içti. Dağlarda bir arkadaşımız daha olmuştu. Birbirimizi çok sevdik. Bizim toprağın insanı ne kadar da sıcak geliyordu bize. Hemen de samimi olduk, ahbap olduk.
Mola verdiğimiz yerin hemen 500 metre kadar yukarısında iki şelale vardı. Kayalıkların üzerinden dökülüyor, dere boyunca gidip aşağıdaki başka sularla birleşip Çat Barajı’na karışıyordu. Bu şelaleye yaklaşmak o kadar kolay değildi. Buz tutmuş karların üstünden geçmek gerekiyordu.
Ayağımız kayıp aşağı doğru yuvarlanabilirdik. Böyle bir tehlikeyi yaşama ihtimali en yüksek olanların başında ben geliyordum. Alpay bunu biliyordu. Onun için fotoğraf makinesi elinde, tetikte bekliyordu. Nitekim ayağım kaydı, buz kaplı karlar üzerinde 50 metre kadar sürüklendim. Onun belgesi de fotoğraflar içinde bulunuyor.
Ellerim dondu, her tarafım yaş oldu. Üstüm başım kirlendi. Eve gittiğimde annem bana kızabilirdi! Tam ağlamak üzereydim ki (!) Yunus beni teselli etti. “Alişan abi” dedi, “Korkma üstün birazdan kurur, üzerini de temizleriz”
Kazasız belasız şelale turumuz da tamamlandı. Tekrar aşağı inişte, mola verdiğimiz yere doğru gelirken ışkın tarlası ile karşılaştık. Sanki hazine bulmuş gibi sevindik.
Aç kurtlar gibi saldırdık doğunun muzu ışkın tarlasına… Torbalarımız doldu taştı. Çocuklar gibi neşelendik. Moralimiz yerine geldi. Ancak göbelekten hala eser yoktu. Göbelek hariç muradımıza ermiştik. Artık Malatya’ya zafer kazanmış bir kahraman edasıyla dönebilirdik.
Geriye dönüş hazırlıkları başladı. Yükümüz daha da ağırdı. Yukarı tırmanış kadar aslında iniş de zordu. Bacaklarımızdaki adaleler iniş sırasında bir kat daha zorlanıyordu. Dönüş de yine aynı oldu. Önde Kazım ve Alpay, arkada Selim ve Yunus… “Bu adam dağa çıkamaz, yarıda kalır” diyen Abuzer Ağa’yı görmeyi çok isterdim. Ancak dua etsin ki, evine gitmişti.
Dönüş sırasında yine bir gezi klasiği yaşamak istemiyordum. Yalçın kayalarda bir tavşan gibi zıplayacak, yüce dağların zirvesinde bir aslan gibi kükreyecek, dönüşte küçük bir rampada yere yuvarlanacaktım. İşte benim klasiğim buydu.
Onun için biraz daha dikkatli olmam lazımdı. H 〠浣〠瑰㸢ﱂﱴﱧ潤慬琿洿欠棢攠政汫ⱥ欠棢㬲 6 tContentID
tCategoryID
ClassID 㿿 Priority
Header 㿿 Spot 㿿 SpotImage 㿿 SpotFlash 㿿 SpotVideo 㿿 SpotMusic 㿿 Content 㿿 MemberOnly
Labels 㿿 PostFile 㿿 PostTarget
㿿 CreateDate
] CreateUser
EditDate ] EditUser
StartDate ] EndDate ] tSiteID
tLanguageID
Approval R1 㿿 R2 㿿 R3 㿿 R4 㿿 R5 㿿 R6 㿿 R7 㿿 R8 㿿 R9 㿿 R10 㿿 R11 㿿 R12 㿿 R13 㿿 R14 atta yolda Yunus’a da söyledim. Dedim ki, “Yunus, biliyor musun, ben hep gezilerin sonunda düşerim.” Bunu der demez;
Yine sürpriz olmadı. Vallahi billahi küçük bir rampada dengemi kaybettim, ayaklarım kaydı, düşmemek için ellerimi kullandım. Dere kenarında buldum kendimi. Yorgunluktan olacak ki, bütün dikkatime rağmen bu küçük kazayı yaşadım. Ekibin yüreği ağzına geldi. Sonuç: sol elimin içinde küçük bir sıyrık, sağ bileğimde birkaç çizik. Işkın sevincimiz az daha kâbusa dönüşecekti. Allah’tan ucuz atlattım. Belki de mail gurubumun içindeki iyi kalpli bir dostumuzun duası bizi korudu. Siz de Allah’a şükredin. Şükredin yoksa az daha bu resimleri göremeyecek, bu gezi notlarını okuyamayacaktınız!
Bu minicik kazadan bahsetmişken, hemen şunu da ilave edelim. Bembeyaz bir yüzle çıktığımız Karlık Dağları’ndan kıpkırmızı bir yüzle indik Sarsı Köyü’ne… Güneş öyle bir yaktı ki yüzümü ve kollarımı, Sarsı Köyü’ndekiler beni tanıyamadı. Şimdi eve gidince bunları anneme nasıl izah edecektim: Yorgunluk, güneş yanığı, yaralı bereli eller… Üstüne üstlük bir de annemden dayak yeme riski vardı! Biraz sabır. Annemin beni nasıl karşıladığını dürüst bir şekilde yazacağım. Yolda gelirken her gördüğümüz köylüye, çobana, çocuğa el sallıyor, selam veriyorduk. Doyamamıştım Porga’ya, Karlık Dağları’na…
Arabada, Sarsı Köyü’ne doğru gelirken, Yunus’a dedim ki, “Yunus bu iş böyle olmaz. Doğrusu ben Porga’ya bir daha geleceğim. Bu defa, sürüsü olan bir eve misafir olacağız ve sabah erdenden çoban ile birlikte sürü otlatmaya gideceğiz. Bir tam gün muvakkat Çobanlık yapmak istiyorum.” Yunus’u Sarsı Köyü’ne bıraktıktan sonra Bürücek Yaylası üzerinden tekrar Malatya’ya dönecektik.
Birazdan saf, temiz, bozulmamış bir dünyayı geride bırakacak, alabildiğine tahrip olmuş, kirli ve kaos dolu bir dünyaya (şehir hayatına) dönecektik. Ne yaman bir çelişki ki, köyde yaşayanlar şehri, şehirde yaşayanlar köyü özlüyordu.
Hey medeni dünya(!), gelişmiş dünya(!) yedin bitirdin bizi…
Toprağımızı kirlettin, suyumuzu kirlettin, havamızı kirlettin!
Teknolojin yere batsın. Boynun yere batsın. Yanın yere gele!
Töremeyesin (Gelişemeyesin)!
Beyninden vurulasın (Cep telefonunun mekanik salyası ağzında kuruya)
Nükleer santrallerin bata!
Lime lime eriyesin!
Ocağına incir ağacı dikile (Baz istasyonu kurula)
Al medeniyetini başına çarp!
Bana köyümü, toprağımı, suyumu, ışkınımı, şifalı ollarımı, toprak evimi geri ver!
Eve vardığımda, beklediğim gibi annem bana çok kızdı. “Keşke” dedi, “Ayağın kırılaydı da, gelemeyeydin!”.
“Eşgın toplamak senin neyine”
“O dağlarda senin ne işin var”
“Ben sana gitme, demedim mi?”
Ekibin işi bitmişti. Şimdi evlerinde eşgınlarını yiyorlar, doya doya… Ben ise ertesi günü; yorgun, bitkin, yüzleri ve elleri yanmış, yara bere içinde; Karlık Dağları’nda yenilenen hücrelerimi öldürmek üzere, ciğerlerimde depolanan temiz havayı kirletmek üzere, gözlerimin içinde sakladığım yeşil rengi karaya çevirmek üzere,
narpuz ve eşgınların midemde sağladığı vitaminleri katreye dönü 〠浣〠瑰㸢ﱂﱴﱧ潤慬琿洿欠棢攠政汫ⱥ欠棢㬲 6 tContentID ştürmek üzere,
kahrolası bilgisayarın, radyasyon saçan ekranının karşısına geçmek ve o mekanik tuşlara basmak zorundaydım.