1980’lerde Teke Yöresi çocuklarının yüzmeyi öğrendiği, dik kuyrukların özgürce salındığı ve buduricusların renklendirdiği Burdur Gölü’nden; fosfatla köpüren, çatlayan topraklarıyla 2000’li yılların Burdur Gölü’ne…
Bahsetmiş olduğumuz zaman dilimi çok uzun bir aralığı kapsamasa da bu 30 yıllık süre zarfında Burdur Gölü yok olma eşiğine hızlıca adım attı. Düşünmeden açılan sondaj kuyuları ile suyu hoyratça tüketilmesi, organize sanayi atıklarının göle pervasızca bırakılması ve hepsinden önemlisi yeni baraj projeleriyle birlikte gölün kaynaklarına set çekilmesi bu 30 yıllık hikâyenin son sayfalarına yaklaştırıyor bizi.
Fosfatla birlikte köpüren su sebebiyle sahil şeridinde dayanılmaz koku ortaya çıkmaktadır.
Teke Yöresi kış yağışlarının yetersizliği, gelişigüzel açılan sondaj kuyuları ve tamamlanan barajlarla birlikte gölün kaynakları ile bağlantısı kısıtlanmış bu da göl havzasında kurumalara neden olmaktadır.
Burdur Gölü her ne kadar uluslararası anlaşmalara göre ‘Ramsar’ alanı ilan edilse de gölün çekilmesiyle ortaya çıkan sazlık alanlar yangınlar ve insan kaynaklı faktörler sebebiyle hızla yok olmakta. Bu sebeple kuşların üreme alanları yok olmakta ve sazlıkların biyolojik filtrasyon işlevi ortadan kalkmaktadır.
Bölgede faaliyet gösteren mermer ocakları hem canlı yaşamını hem de bölgenin peyzaj değerini yok etmekte. Ocak rezervleri sonrası gerçekleştirilmeyen rehabilitasyon çalışmaları yöre doğası üzerinde olumsuz bir rol oynamaktadır.
Göl yoksa Burdur’da yok, Burdur yoksa özgür dikkuyruklar, Teke Yöresi çocukları da yok demektir.
Yazı ve fotoğraflar: Gökhan Demir