Bazen karabasan olur, sarar çehreni iner karabulutlar üstüne. Güneşi görmeye çabalarsın, nafile! Tutunacak bir dal ararsın, bulursun belki ya da bulduğunu sanırsın. Dönersin kendine, içindeki güneşlere. Yeni güne dönen çiçekler misali.
Karşında eskimeyen dostların, yeni yüzleri ve sözleriyle…
Çevirirsin sayfaları bir solukta, bulursun kendini satır aralarında, soluklanırsın, noktalarla kaybolursun. Renkler yeniden gelmeye başlar gözlerine; ‘sarı’da bozkırı, ‘beyaz’da lezzetleri, ‘mavi’de denizi ve gökyüzünü seçmeye başlarsın.
Rüyaların pembesinde Safranbolu, Kapadokya, Zeugma, Sümela seni çağırır yeniden, özlersin…