Dün bir arkadaşımla söyleşirken, radyodan duygu yüklü bir türkü yayılınca içini çekerek “Türkülerin de tadını bırakmadılar. İnsanların önceleri gurbetleri vardı, ayrılıkları vardı onu bile aldılar. Eskisi gibi türkülerden tat almıyorum” dedi. Oysa arkadaşım güzel bağlama çalar, türkü söyler, şiir yazardı. Şiiri yine yazıyor, ama şiirine öfke yerleşti, sevgi azaldı.
