Tekrar uzun duvarların, dar sokakların, toprak kokusunun, ağaçsız ve çiçeksiz yurdundaydım. Alauwedi’nin köyüne girdiğimizde bu kuraklığı, bu insanları özleyen yanımın da farkındaydım. Karısı ve çocukları beni görünce, sanki uzundur tanışıp da birbirini görmeyen insanlar gibi sarıldılar boynuma. Ev, bayram havasına bürünmüş gibiydi. Bir konuk olarak, böylesi bir sıcaklık ve samimiyette karşılanmak insanın her zaman yaşayacağı bir şey olmasa gerek…
