Arkadaşı Süheyla’ya soyadıyla hitap ediyor. Meğer İran’da kadınlar evlendikten sonra kendi soyadlarını kullanmaya devam ederlermiş. Aralarındaki konuşmayı can kulağı ile dinliyorum. Azeri Türkçesi öyle hoş geliyor ki kulağa; şiir gibi, şarkı gibi. Araya serpiştirdikleri kahkahaları da tuzu, biberi oluyor. Keyfim yerinde. Uzun zamandır görmediğim dostlarımı görmüşçesine yerinde.
