Ertesi sabah uyandım ‘gidişe doğru.’ Herkesle vedalaştım ama bunun bir veda olmadığını da içten içe biliyordum. Telefonlar alındı, verildi, sürekli haber vermem tembihlendi, hatta Nuşki’nin kardeşi Tahran’a ulaşır ulaşmaz benden haber bekliyormuş, duyunca güldüm. Her şey organize edilmiş, oralarda emin ellerde olacakmışım. Süheyla sıkı sıkı tembihledi; dönüşte tekrar gelmem için yine ve yeniden…
