”Yolda iken korku bizi terk etmez. Korku bizi terk ettiğinde ise çoktan yoldan çıkmış oluruz.” demişti bana Hayyam, adını hatırlamadığım bir zamanda. Yol boyunca aklıma getirmesemde uçağımız alana indiğinde şimşek gibi çakan bu sözler, üzerimize saldıran nepalli taksicilerle daha da bir anlam kazandı. Bir noktadan sonra herşey yüzyıllar öncesine dönmüştü zaten. Denizde aylarca yol alıpta ticaret için fakir bir limana yanaşan Ceneviz bandıralı bir gemiden inen kodoman tüccarlar gibi hissettirmişlerdi bana kendimi. Bununla karşılaşacağımızı bilmemize rağmen bu durum beni derinden yaraladı. Dinsel, dilsel, kültürel ve yaşamsal anlamda iki farklı milliyetin ortak noktasının ‘insanlık’ olması gerekirken şuan bu noktada ‘para’ idi. Aslında değilmidir ki binlerce yıl önce aramızdaki bu farklılığı yaratan ‘bu benim’ diyen o hain adam.
