Yatağımın mütemadiyen boş kısmı güne başlamam için her zamanki ısrarcı tavrını titiz bir nakkaş edasıyla benliğime işlemeye çoktan başlamıştı. O gün yataktan kalkmamın ne bana ne de bir başkasına faydası olacağını düşünüyordum. Bedenim alev alev yanıyordu. Çünkü ben, bir süredir bana yetmiyordum. Arkamda, yaşamı umursamayan hallerimden muzdarip pek çok ruh bırakmaya başladığım günlerdi. Umudu olmayan insanın içinde umur olmaz derler. Benim içimi yakanda her yeni güne umutsuz bakmanın acısıydı.