Türkiye sınırında beklerken yanımda bekleyen Farsi olduğunu öğrendiğim bir adamla sohbete başladık. Tır şoförüymüş. Tebriz’den Türkiye’ye sürekli olarak gider gelirmiş. Eğer bir daha gelirsem beni misafir etmekten memnun olacaklarını söyleyerek bitirdi cümlesini. Derken sıra bana geldi. Pasaportuma basılan ‘giriş’ damgasıyla dönüşüm, ‘yolculuğum’ adına sona ermiş oldu. Biraz heyecanlıyım. Biraz özlem var içimde. Aldığım armağanlar var, anılar var…
