Önümde saniyeler var. Önce yürümem, sonra koşmam gerekiyor. Öyle ne yapacağımı bilemez haldeyim ki seçeneğim yok. Atlamam gerek…
Pilot arkamda. “Sana koş dediğim anda havada bile olsa ayaklarını koşar adım atman gerekiyor. Bu çok önemli. Koşmalısın, sakın oturayım deme” diye uyarıyor. Son birkaç saniye. 1.700 metredeyim ve önümde bir uçurum var. Altında masmavi deniz ve karşımda gökyüzü. Kalbim duracak gibi. Heyecan yerini korkuya bırakıyor. Ve…