Çıplak ayaklarıyla, geçide kadar koştu. Kar soğuğu ile ürperdi. İçi volkan ateşi, gözlerinde çağlayan yaşlar. Umudu çığlık oldu, dolandı dünyayı. Savruldu saçları, rüzgârı kamçıladı şiddetle. ”Artık dönüş yok!” dedi. “Yetti!” Acısı, burukluğu deprem, seller yarattı. Sesi yankılandı dar vadide, döndü yine kendine. “Artık yeter…”