1993 yılının sonbahar günlerinde İstanbul’dan üç arkadaş bir araç ile yola çıkmıştık. Sümela Manastırı’na vardığımızda güneş daha doğmamıştı. O zaman manastırın yanına kadar karayolu bulunmadığı için patikadan, karanlıkta tırmanış yapmıştık.
Manastıra yaklaştığımız sırada gün yeni doğmaya başlamıştı. Sonbahar günlerinin insanın içine kadar işleyen soğuğu, uykulu ve yorgun gözlerle bir şekilde manastırı gezmiştik.
Dönüş yolunda bir ara manastırdan karşıki dağlara bakmış ve bir gün oralardan manastırın içene doğan güneşi de izleyeceğim diye kendime bir söz vermiştim. O zaman ismini bilmediğim, benim için gidilmesi zor görünen dağlarda şimdilerde fotoğraflar, filmler çeker duruma geldik.
3 Ekim 2013 sabahı, tüm ülke uyurken Kofrakol Yaylası’nın alt kısmından sessizce sevgili kardeşim Hayrettin İshak Karagöz eşliğinde Sümela’yı izleme, fotoğrafını çekme şerefine nail oldum. 20 yıllık bir hayalim gerçek oldu. Şimdi sırada aynı yerden karlar altında Sümela’nın fotoğrafını çekme ideali var. Ama bu hayal için 20 yıl beklemeyeceğim, bu kış olacak bu iş.
Hiçbir şey değişmedi buralarda. Hala Erkan Ocaklı büyük bir coşku ile dinleniyor. Hasan Tunç ile Cemile Cevher Çiçek’in karşılıklı olarak söyledikleri ‘Divane Âşık Gibi Dolaşırım Yollarda’ isimli eseri İstiklal Marşı muamelesi görünüyor. Sümela, bildiğiniz Sümela. Her yıl tüm dünyadan yüz binlerce misafiri ağırlıyor.
Bizlerde değişmedik hiç. Hala fotoğraf makinesi eşliğinde koşturuyoruz değişen, dönüşen, yok olan değerlere inat…
Fotoğraf: İsmail Şahinbaş